Ο σημερινός Πανιώνιος ήξερε τι ήθελε. Όταν λοιπόν ξέρεις τι
θέλεις και παίζεις στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων σου, τότε έχεις βάσιμες πιθανότητες
να πετύχεις τον σκοπό σου, όπερ και εγένετο.
Το παιχνίδι ήταν αργό, μακρόσυρτο, κάποιες φορές κουραστικό.
Είχε δύναμη, είχε πάθος, χωρίς όμως τις πολλές μεγάλες ευκαιρίες (τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο), οι
περισσότερες των οποίων ήταν του Ατρόμητου. Ακόμη όμως και όταν η ομάδα του
Περιστερίου έχανε ευκαιρίες, δεν ένοιωθα φόβο ότι θα χάσουμε το παιχνίδι. Ίσως
γιατί ο Φανούρης ήταν σε μεγάλα κέφια (οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι
ποδοσφαιρική ιδιοφυία, ανεξάρτητα από το αν το σώμα κάποιες φορές δεν μπορεί να
ακολουθήσει το μυαλό - ίσως ο Φανούρης να αποτελέσει σε μερικά χρόνια ένα πολύ
μεγάλο ταλέντο της προπονητικής ή ένα καλό δάσκαλο Ακαδημιών ποδοσφαίρου), ίσως
γιατί ο Αραβίδης είχε διάθεση να κυνηγήσει κάθε ευκαιρία, ίσως γιατί λίγο πολύ
δείχναμε να μπορούμε να ανταποκριθούμε αμυντικά στην πίεση του Ατρόμητου. Αφού
λοιπόν βρίσκαμε τον τρόπο να αποφύγουμε τα κλασικά παιδαριώδη λάθη τα οποία μας
στοίχισαν ένα σωρό βαθμούς φέτος, θεωρούσα ότι κάτι καλό θα μπορούσε να βγει από
το παιχνίδι. Το ομολογουμένως πολύ ωραίο γκολ της νίκης το πέτυχε ο Λεωνίδας
Καμπάνταης ο οποίος συνδυάστηκε πολύ ωραία με τους Κολοβό και Γουνδουλάκη.
Ο Ατρόμητος δεν έμεινε απαθής και εξάντλησε όλο το επιθετικό
του οπλοστάσιο. Πρόκειται για ομάδα που έχει την πολυτέλεια να διαθέτει παίκτες
όπως ο Μάντζιος, ο Επστάιν, ο Σουπίνιο, ο Ναπολεόνι και τόσους άλλους, κάποιους
εκ των οποίων κρατάει στον πάγκο (!!!) επειδή ατυχώς για την ομάδα του Περιστερίου
το ποδόσφαιρο παίζεται με μόλις 11 παίκτες. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μαγκιά του
σημερινού Πανιωνίου. Ότι μπόρεσε να κρατήσει σκορ και αποτέλεσμα κόντρα στο πραγματικά εντυπωσιακό βάθος του πάγκου
του Ατρόμητου. Αυτή είναι τελικά η μεγάλη διαφορά του Παναγόπουλου από τον
Ελευθερόπουλο. Έχει την ίδια ομάδα, τα ίδια ή και μεγαλύτερα προβλήματα, αλλά είναι
πιο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ταπεινός στον αγωνιστικό στόχο της ομάδας. Είμαι
σίγουρος ότι θα του βγει σε καλό.
Σήμερα κάναμε ένα τεράστιο άλμα παραμονής, όμως σε καμία περίπτωση
δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι σωθήκαμε. Όσο συνεχίζονται τα παιχνίδια των από κάτω
τόσο θα έχουμε λόγους να είμαστε επιφυλακτικοί. Πολλά συγχαρητήρια σε όλους.
Y.Γ
Λυπάμαι πολύ για την εικόνα που έδωσαν οι οπαδοί του
Περιστερίου και ο πρόεδρός τους, λυπάμαι που ο διαιτητής (που κατά τα άλλα έπαιξε
έδρα) χαρίστηκε στην απίστευτη ρίψη βεγγαλικών εκ μέρους των οπαδών του Ατρομήτου,
λυπάμαι που μέρος των οπαδών μας (5-10) μπήκαν στον κόπο να πέσουν στο επίπεδο
αυτών των τύπων και τέλος λυπάμαι για τις συνεχείς πτώσεις των παικτών μας για
καθυστέρηση και για την μέγιστη ανοησία
με τις μπάλες στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό δεν ξέρω αν το καταδέχονται οπαδοί της
Δόξας Κρανούλας. Όποιος είχε τη φαεινή ιδέα να ξέρει ότι μας εξασφάλισε μερικά
δευτερόλεπτα αλλά μας ξεφτίλισε πανελληνίως...