Σμυρναϊκό ντέρμπι, με τον σωστό νικητή.

Θεωρητικά, όταν έχεις κερδίσει ένα παιχνίδι κόντρα σε έναν από τους βασικότερους αντιπάλους για την παραμονή και μάλιστα με ανατροπή, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για κριτική. Ή μήπως όχι;

Όπως πολύ σωστά είπε ο μεγάλος πρωταγωνιστής του αγώνα Δημήτρης Κολοβός, ο Πανιώνιος με τη νίκη απέναντι στον Απόλλωνα εξαργύρωσε την εκτός έδρας νίκη κόντρα στον ΠΑΣ. Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι ο Απόλλωνας έχει μια αξιοπρεπέστατη ομάδα, στάθηκε καλά και η εν γένει παρουσία του με έκανε να σκέφτομαι πόσο τσάμπα χάσαμε βαθμούς από τον Άρη. Τέλος πάντων.

Οι συντοπίτες μας ξεκίνησαν καλά τον αγώνα, πίεσαν και κατόρθωσαν να προηγηθούν με την κλασική φάση με την οποία δέχεται γκολ ο Πανιώνιος τα τελευταία χρόνια. Ο κεντρικός αμυντικός χάνει τον επιθετικό, σηκώνεται ανενόχλητος και σκοράρει.

Ο Πανιώνιος εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει τα γνωστά οργανωτικά προβλήματα, ίσως όμως αυτή τη φορά να ήταν κάπως μειωμένα, δεδομένου ότι ο Μενδρινός έδειχνε κεφάτος και δέχονταν βοήθεια από τον Ντούνη και αργότερα τον Γιάννου (μάλλον αυτό το παιδί δένει κάπως καλύτερα την ομάδα - ίσως θα έπρεπε να ξεκινάει στο βασικό σχήμα). Αυτό όμως δεν απέτρεπε τους επιθετικούς να αναγκάζονται να γυρίζουν συχνά πίσω για να κατεβάζουν μπάλα. Το άλλο παράδοξο ήταν πως η ομάδα σε ένα παιχνίδι που καίγονταν για τους βαθμούς, κόντρα μάλιστα σε έναν βατό αντίπαλο, ξεκίνησε χωρίς κλασικό σέντερ φορ (όπως σωστά επισημαίνει ο καλός φίλος Ζούρι). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι ελάχιστες σέντρες του πρώτου ημιχρόνου να μην βρίσκουν παραλήπτη στην αντίπαλη περιοχή. Επειδή παρακολουθούσα το παιχνίδι από τηλεόραση, με εκλεκτή παρέα τον αρχιερέα της γεύσης (και όχι μόνο) Κωστή Τσαλπατούρο, δεν κατάλαβα τον ρόλο του Αραβίδη στο πρώτο ημίχρονο. Τον έβλεπα να παίζει αρκετά στα πλάγια, ενώ όμως η ομάδα διέθετε άλλα εξτρέμ. Τέλος πάντων. Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αφήσαμε ανεκμετάλλευτο ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο, κάτι που δεν συμβαίνει για πρώτη χρονιά.

Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα μπήκε με όρεξη και πείσμα σε αντίθεση με τον Απόλλωνα, που έκατσε άνευ λόγου, και ευτύχισε να πετύχει δύο τέρματα με τον μεγάλο Δημήτρη Κολοβό (χρόνια πολλά Δημήτρη). Έτσι πετύχαμε μια σπουδαία νίκη με τεράστια βαθμολογική σημασία.

 

Τρία θεματάκια: 1. Δημήτρης Κολοβός. Πρόκειται για μεγάλο παίκτη. Δεν χωράει αμφιβολία. Το παιδί αυτό όμως νιώθει τεράστιο βάρος. Πρέπει να βοηθήσει την ομάδα και πρέπει να αποδείξει στον  Ολυμπιακό ότι έκανε καλά που επένδυσε επάνω του. Αυτό κάποιες φορές τον οδηγεί σε κατάχρηση της μπάλας. Δημήτρη, δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Είσαι καλός παίκτης, κάνε το παιχνίδι σου και κοίτα να ευχαριστηθείς το άθλημα και τους τελευταίους μήνες σου στον Πανιώνιο. Αν είσαι χαλαρός και ήρεμος μπορείς και να μας βοηθήσεις (όπως προχθές) και να βοηθηθείς. Θεωρώ ότι το διάστημα που ο προπονητής μας τον κράτησε στον πάγκο του έκανε καλό, από την άποψη ότι τον αποφόρτισε.

                            2. Απαγόρευση οργανωμένης μετακίνησης οπαδών Απόλλωνα. Αυτό πάλι δεν το κατάλαβε κανείς. Δηλαδή πέρσι δώσαμε εισιτήρια στους οπαδούς του Ατρομήτου, που ήρθαν και τα έκαναν όλα μπάχαλο αλλά δεν επιτράπηκε η οργανωμένη μετακίνηση Απολλωνιστών; Η διοίκηση του Πανιωνίου έπρεπε να βρει λύση στο συγκεκριμένο θέμα, η οποία ασφαλώς και δεν ήταν το δικαίωμα μεμονωμένης παρακολούθησης του αγώνα. Αν ήταν στο χέρι μου θα έβαζα όσους περισσότερους Απολλωνιστές μπορούσα στα πλαίσια μιας Σμυρναϊκής ποδοσφαιρικής γιορτής. Θα το έκανα για τον παππού μου, ο οποίος στη Σμύρνη ήταν Απολλωνιστής, κόντρα στον μικρό αδελφό του που ήταν Πανιώνιος. Πολύ κρίμα αυτό που έγινε...

                           3. Παρέλαση Παντέλη. Αυτό πια δεν θα το πίστευα ποτέ. Εξηγούμαι. Ο κος Παντέλης είναι εργατικός, είναι Πανιώνιος και ειλικρινά θεωρώ ότι κάνει ότι καλύτερο μπορεί, στα πλαίσια μάλιστα των δυσκολιών που αντιμετωπίζει (διοικητικών και οικονομικών). Ως προς αυτό είναι πραγματικά αξιέπαινος. Από εκεί και πέρα, γνώμη μου είναι, ότι πιθανότατα η ομάδα να έπρεπε να είχε  επενδύσει σε κάποιον καλύτερο προπονητή. Ασφαλώς και αντιλαμβάνομαι ότι το υλικό μας είναι φτωχότερο από πέρσι, θεωρώ όμως ότι ένας καλύτερος προπονητής θα μπορούσε να το διαχειριστεί καλύτερα. Ως παράδειγμα μπορώ να θέσω την αλλαγή σκυτάλης από τον Στόρε στον Παράσχο. Και τότε, για τα δεδομένα της κατηγορίας εκείνης της εποχής, το υλικό μας ήταν προβληματικό (βέβαια διαθέταμε και κάποιους εξαιρετικούς παίκτες), ο Παράσχος όμως κατόρθωσε να το διαχειριστεί και να το στήσει πολύ καλύτερα, αλλάζοντας την εικόνα της ομάδας μέσα σε δύο με τρεις  αγωνιστικές. Με βάση αυτό, θεωρώ, και με δεδομένο ότι δεν μπορούμε να βρούμε λύσεις σε πάγια προβλήματα που έχουμε και ενδεχομένως να αξιοποιήσουμε με καλύτερο τρόπο το ρόστερ (ο Μαρουκάκης είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση), ότι ο κος Παντέλης θέλει αλλά ενδεχομένως δεν μπορεί να αναπτύξει άλλο την ομάδα. Όσο κερδίζουμε βαθμούς (είναι γεγονός ότι ο κόουτς έχει το κοκκαλάκι της νυχτερίδας - χρόνια πολλά κιόλας) το πρόβλημα κρύβεται. Θα φτάσουμε μέχρι το τέλος του δρόμου; Ας το ελπίσουμε. Η ουσία είναι ότι έκανε παρέλαση και έχει πετύχει μια αξιοπρεπή συγκομιδή βαθμών (η οποία βέβαια χαλαρά θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη).

Μπακλαβάς Ιωαννίνων

Νίκη με μεγάλη βαθμολογική σημασία πέτυχε ο Πανιώνιος στην φιλόξενη, τα τελευταία χρόνια, έδρα του ΠΑΣ. Το γκολ του Μάρκου Ντούνη έδωσε στην ομάδα μας τους τρείς βαθμούς που είχε μεγάλη ανάγκη, ιδίως μετά την εντός έδρας ήττα από τον Άρη.

Καμιά φορά, με τη χαρά την νίκης, ιδίως όταν αυτή είναι εκτός έδρας, ξεχνάμε τα υπαρκτά προβλήματα. Μπορεί οι παίκτες μας χθες να ήταν δυναμικοί και ορεξάτοι, μπορεί να τα πήγαν καλά στην αμυντική της λειτουργία της ομάδας, όμως και πάλι δεν δείξαμε τίποτα ιδιαίτερο στην οργάνωση του παιχνιδιού. Με δεδομένο ότι ο ΠΑΣ ήταν κλεισμένος καλά και μάλλον ακίνδυνος, το πιθανότερο ήταν ότι το παιχνίδι θα έμενε στο μηδέν (ίσως να ήταν και το πιο δίκαιο αποτέλεσμα), αν δεν πετύχαινε ο Ντούνης το γκολ, εκμεταλλευόμενος όμως μια ευτυχή συγκυρία. Αν εξαιρέσει κανείς τη φάση του Μαρουκάκη, σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι δεν δείξαμε κάτι ιδιαίτερο, όπως βέβαια έχει συμβεί σχεδόν σε όλα τα μέχρι σήμερα παιχνίδια. Είναι γεγονός ότι σε ένα κρίσιμο παιχνίδι εκτός έδρας δεν μπορείς να περιμένεις πολλές φάσεις εκ μέρους μας. Εδώ όμως μιλάμε για τρεις το πολύ...Το πρόβλημα αυτό είναι εντονότερο στην έδρα μας, όταν έχουμε ακριβώς την ίδια απόδοση και παρουσία κόντρα σε αντιπάλους όπως που είναι εκείνοι ταμπουρωμένοι. Με λίγα λόγια παίζουμε σχεδόν πάντα ταμπούρι κι αυτό στηριγμένο σε ατομικές ενέργειες, πετυχαίνουμε με σχετική ευκολία ένα γκολ και από εκεί και πέρα εξαρτάται από τον αντίπαλο η τελική έκβαση του αποτελέσματος... Δεν είναι ό,τι καλύτερο...Τέλος πάντων, αυτά είναι πράγματα που έχουμε πει πολλές φορές κι τελικά δεν γίνεται τίποτα. Ο κος Παντελής μάλιστα αποδίδει τη νίκη στη δύναμη και στην όρεξη των παικτών... Θεωρώ ότι ποτέ δεν ήταν εκεί το πρόβλημα. Οι παίκτες έχουν αποδείξει (οι περισσότεροι) ότι τα δίνουν όλα για την ομάδα κόντρα στα οικονομικά προβλήματα και σε άλλους περίεργους παράγοντες...

Όπως είπα η νίκη κόντρα στον ΠΑΣ είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Θα ήταν ακόμη περισσότερο αν είχαμε κερδίσει και τον Άρη. Αυτό πέρασε. Οφείλουμε πλέον να κερδίσουμε στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι, το οποίο πραγματικά είναι έξι πόντων.

Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μνεία σε τρεις παίκτες: Γιαννακόπουλος, Αραβίδης και Μαρουκάκης. Ομολογώ ότι τους δύο πρώτους δεν τους πίστευα καθόλου. Αποδεικνύουν όμως ότι με θέληση και σκληρή δουλειά μπορούν να βοηθήσουν την ομάδα και παράλληλα να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία ανάδειξης που δίνει ο Πανιώνιος σε κάθε παίκτη της ενδεκάδας του. Πολλά συγχαρητήρια! Μαρουκάκης: δεν ξέρω αν τον φωνάζουν μπετατζή, εμένα προσωπικά μ' αρέσει. Θεωρώ ότι είναι παίκτης που πρέπει να πάρει ευκαιρίες. Το απέδειξε χθες.  Μπήκε για λίγο και είχε δοκάρι (παραλίγο να σκοράρει). Αυτή είναι η δουλειά του επιθετικού. Να σκοράρει, χωρίς να πρέπει να μας απασχολεί ο τρόπος.

Ξενέρα...

Ήταν γνωστό ότι παίζαμε το παιχνίδι της χρονιάς. Αντιλαμβανόμαστε από τα πρώτα λεπτά ότι θα αντιμετωπίζαμε έναν ακίνδυνο, τραγικό θα έλεγα Άρη. Κι όμως, κόντρα σε μια τέτοια ομάδα, ευτυχήσαμε να δούμε το πρώτο σουτ εκ μέρους μας περίπου στο 20 και το δεύτερο λίγο πριν από τη λήξη του ημιχρόνου. Με τέτοια απόδοση, το γκολ του Καμπάνταη δεν ήταν αρκετό κι έτσι επιτρέψαμε στον Άρη, που αγωνίζονταν περίπου 30 λεπτά με παίκτη λιγότερο (!!!), να κάνει την ανατροπή και να φύγει με 6 πόντους από τη Ν. Σμύρνη. Αμφιβάλω αν η ομάδα της Θεσσαλονίκης θα ξαναφύγει με διπλό από την οποιαδήποτε έδρα. Με δεδομένο ότι στο Βικελιδης έχουμε μόλις μια νίκη τα τελευταία 50 χρόνια, την ήττα αυτή θα την πληρώσουμε πολύ ακριβά...Όταν δεν μπορείς να κερδίσεις τον ευκολότερο αντίπαλο στην έδρα σου τότε το ζήτημα της παραμονής είναι εξαιρετικά δύσκολο...

Ο κος Παντέλης παρουσίασε μια ομάδα που πραγματικά δεν αξίζει να ονομάζεται Πανιώνιος. Δεν αξίζει να εμφανίζεται με τα κυανέρυθρα και πιθανότατα βάση απόδοσης να μην αξίζει να παραμείνει στην κατηγορία. Όχι δεν φταίνε οι παίκτες. Τους ίδιους πάνω κάτω παίκτες, όταν τους δούλευαν άλλοι προπονητές, τους βλέπαμε να παίζουν καλή μπαλίτσα. Για 'μένα, για τη σημερινή απόδοση του Πανιωνίου ευθύνεται η τεχνική ηγεσία αλλά κι εκείνοι που αποφάσισαν να δώσουν τα ηνία της ομάδας στον κο Παντέλη.  Δεν υπήρχε κανένας λόγος να φύγει από την ομάδα ο κος Παναγόπουλος, ακόμη και μετά την αποχώρησή του όμως υπήρχαν λύσεις. Βρείτε ένα προπονητή της προκοπής ή δείτε την ομάδα να πέφτει. Τόσο απλά.

Αν τα ποσά στα οποία αναφέρεται ο κος Τσακίρης έχουν όντως μπει στα ταμεία, τότε δεν υπάρχει δικαιολογία. Έχουμε τη δυνατότητα να βρούμε ένα σοβαρό προπονητή που θα μπορέσει να δώσει στην ομάδα τα στοιχεία που της λείπουν. Ευτυχής συγκυρία ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν καλοί διαθέσιμοι προπονητές (βλέπε Τσιόλης, Χριστόπουλος κ.λ.π)..Γι αυτό όμως απαιτείται μια απόφαση. Είτε από τον κο Παντέλη να παραιτηθεί είτε από τη διοίκηση να τον αντικαταστάσει...

Αν πάλι δεν υπάρχουν τα χρήματα που ακούμε, τότε και πάλι υπάρχει λύση. Πρώτος ο Τερεζόπουλος και μαζί του όλο το τεχνικό επιτελείο της Κ-20. Ότι είναι να κάνετε όμως, κάντε το γρήγορα. Είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία η διακοπή του προταθλήματος...