Νομίζω ότι δεν έχω την αντοχή να ακούσω για άλλη μία φορά το
γνωμικό με τον περίφημο νόμο του ποδοσφαίρου. Ο συγκεκριμένος νόμος δεν μας
τιμωρεί... Μας έχει κλείσει το σπίτι.
Για άλλη μία φορά μπήκαμε δυνατά, πιέσαμε πολύ, δημιουργήσαμε
πολλές σημαντικές ευκαιρίες κάποιες από αυτές μοναδικές και τελικά χάσαμε από άλλη μία ομάδα που έκανε το
αυτονόητο. Σκόραρε όταν βρήκε την ευκαιρία.
Για άλλη μία φορά το χωνί στον άξονα (το γκολ του Κειτά ήταν απαράδεκτο για σοβαρή ομάδα), τα επιπόλαια λάθη και
αυτή η εκνευριστική δυστοκία. Δυστυχώς για την ώρα ο Γιάννου δεν μπορεί να βρει
στήριγμα σε συμπαίκτη του. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος, ότι με τον τρόπο που
λειτουργεί η ομάδα, αν είχαμε τον Αραββίδη, θα είχαμε σήμερα τουλάχιστον έξι
επιπλέον βαθμούς.
Η ομάδα δεν είναι κακή. Έχει όμως χτυπητά κενά στην επίθεση
και στο κέντρο της άμυνας, ενώ είναι προφανές ότι λείπουν οι 2-3 έμπειροι παίκτες
που να μπορούν να τη δέσουν. Αυτό, αν δεν βρούμε λύσεις από το υπάρχον ρόστερ,
δεν μπορεί να αλλάξει μέχρι τον Γενάρη (στο μέτρο του δυνατού βέβαια). Μέχρι τότε
θεωρώ ότι πρέπει να προσαρμόσουμε το παιχνίδι μας στο ρόστερ μας (αυτό σημαίνει σκοπιμότητα, σφιχτή άμυνα και αντεπιθέσεις) και όχι να αναμένουμε την ώρα και τη στιγμή που το συγκεκριμένο ρόστερ θα αρχίσει να αποδίδει ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει ομάδα με πλήρες και έμπειρο δυναμικό, με τα ανάλογα βέβαια αποτελέσματα. Στην περίπτωση αυτή η παραμονή μας θα έχει κριθεί από τον πρώτο γύρο.
Τα όρια έχουν αρχίσει να στενεύουν, η ομάδα διαρκώς πέφτει
βαθμολογικά και είναι δεδομένο ότι πρέπει να αρχίσει να συγκεντρώνει βαθμούς,
ενόψει μάλιστα του δυσκολότερου δεύτερου γύρου. Τα δύο επόμενα παιχνίδια είναι
κομβικά.
