Σωτηρία

Υπάρχουν κάποια παιχνίδια που είναι εξ ορισμού μεγάλα. Παιχνίδια που αν χαθούν σε στοιχειώνουν για μια ζωή ή που αν η ομάδα τα κερδίσει, μπορείς να λες με περηφάνια: " Ήμουν κι εγώ εκεί".

Ένα τέτοιο παιχνίδι ήταν και το χθεσινό. Πανιώνιοι από κάθε μέρος της Ελλάδας αλλά ακόμη και του εξωτερικού κινητοποιήθηκαν για να είναι εκεί στη μεγάλη στιγμή της ομάδας. Δεν ήταν παιχνίδι για να θυμόμαστε πράγματα που μας χωρίζουν, αλλά μόνο όσα μας ενώνουν. Κι αυτά είναι πολλά. Κόσμος, παλμός, φωνή. Όσο η ομάδα δυσκολεύονταν να σκοράρει, τόσο αφήναμε το ποδοσφαιρικό θέαμα που είχαμε μπροστά μας και ασχολούμασταν με τους άλλους. Κομπιουτεράκια, σενάρια, ραδιόφωνα. Η αγωνία στο ζενίθ. Κόντρα στον διαιτητή, στην μέτρια αγωνιστική μας εικόνα, στις συνεννοήσεις των υπόλοιπων, στα στοιχήματα, τα συμφέροντα και τις κακίες, η ομάδα ΕΜΕΙΝΕ εκεί που της αξίζει. Στην κατηγορία όπου έχει μεγαλουργήσει.

Μια ομάδα που ξεκίνησε με πιτσιρίκια στο γήπεδο και έναν άπειρο αλλά εξαιρετικά ταλαντούχο και έντιμο άνθρωπο στον πάγκο, ατσαλώθηκε στις δυσκολίες της κατηγορίας, έβγαλε χαρακτήρα, τσαμπουκά, παρουσίασε καλό θέαμα και ουσία επί Ουζουνίδη, που έβαλε κι αυτός το δικό του καλό άγγιγμα και κατάφερε να αποσπάσει τα θετικά σχόλια και τον σεβασμό κάθε φίλαθλου στην Ελλάδα. Οι μικροί για άλλη μία φορά έκαναν το θαύμα τους στην πλατεία. Αν δεν υπήρχε η απειρία, τα δικά μας λάθη και αρκετά διαιτητικά, η ομάδα αυτή θα μπορούσε να παίζει άνετα για την είσοδο στα play off (θα χρειάζονταν βέβαια και η αδειοδότηση) και όχι να διεκδικεί την παραμονή την τελευταία αγωνιστική σε πολλαπλές ισοβαθμίες. Αυτά όμως πέρασαν τη στιγμή που ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη και όλοι γίναμε ένα κουβάρι. Στο γήπεδο και στις εξέδρες.

Απ όλη αυτή την ιστορία και τη φετινή περιπέτεια βγαίνουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα: Η ομάδα έχει δυναμική. Έχει κόσμο. Έχει ταλέντο. Χρειάζονται όμως όλοι αυτοί ένα κίνητρο. Μια ελπίδα ότι θα ξαναδούμε τον Πανιώνιο που αγαπήσαμε. Κύριο, αξιοπρεπή, αυτόνομο. Μια ομάδα που να παίζει με τα δικά της παιδιά, τα απίστευτα πιτσιρίκια για όσους δεν θέλουν να ανήκουν στην κατηγορία των νικητών της ζωής με κάθε κόστος και μέσο...

Ο κόσμος ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ αρκετά. Πήραμε το μάθημά μας και θεωρώ ότι όλοι γίναμε σοφότεροι. Θεωρώ ότι πλέον ξέρουμε τι θέλουμε και τι ζητάμε. ΑΝ θέλετε ξέρουμε μέχρι που φτάνει το πάπλωμα μας... Ξέρουμε επίσης ότι παράγουμε ταλέντο. Ότι αξιοποιώντας το ταλέντο αυτό μπορούμε να είμαστε και αυτάρκεις οικονομικά. Κι αν συμβεί αυτό μπορούμε να είμαστε και εντελώς ανεξάρτητοι. 

Έχουμε φτάσει σε ένα οριακό σημείο ανοχής. Η ομάδα και ο κόσμος δεν αντέχει άλλη μία τέτοια χρονιά. Αν δεν λάβουμε μέτρα από σήμερα του χρόνου τέτοιο καιρό η ομάδα θα πέφτει. Ο λόγος απλός. Θα ανέβουν ομάδες που δύσκολα θα πέσουν, θα δημιουργηθούν εντελώς νέες συμμαχίες στην κατηγορία με παίκτες ιδιαίτερα σκληρούς και επικίνδυνους και εμείς θα είμαστε ο αδύναμος κρίκος τόσο οικονομικά όσο και παραγοντικά. Η ομάδα έχει καλό κορμό που θα είναι ευχής έργο να κρατήσει για να μπορέσει να πουλήσει παίκτες την επόμενη σεζόν, η δυνατότητα των 100 δόσεων μπορεί να δώσει τη δυνατότητα σε ένα σοβαρό επενδυτή να προχωρήσει σε επανεκκίνηση όλου του συστήματος, ενώ πάντα υπάρχει η προοπτική του νέου γηπέδου, το οποίο πιθανό να μπορούμε να πετύχουμε ευκολότερα στη νέα πολιτική συγκυρία.

Αυτά είναι τα δεδομένα στο νέο σταυροδρόμι. Άνθρωποι υπάρχουν, όρεξη υπάρχει, μας λείπει μόνο η απόφαση του ενός που θα αντιληφθεί την θετική συγκυρία και μια μπουλντόζα που θα γκρεμίσει κάθε τι που θυμίζει τον σημερνό ανυπόληπτο σε κάθε επίπεδο Πανιώνιο.

Αυτά τα λίγα από μένα. Καλή βδομάδα σε όλους και πάντα επιτυχίες.

Καμία Ανοχή

Όταν δημιούργησα αυτή τη σελίδα, την ονόμασα brfunatic γιατί θεωρούσα ότι η ενασχόληση με τον Πανιώνιο δεν μπορεί παρά να είναι ευχάριστη. Θα μου πεις, ευχάριστη ενασχόληση με έναν σύλλογο που σου προσφέρει ελάχιστες χαρές και πολλές στεναχώριες; Ναι, γιατί είναι ευχάριστο να στηρίζεις με πάθος αρχές και αξίες. Γιατί ο Πανιώνιος είναι στάση και θέση ζωής και όχι επιλογή ομάδας.

Διαπιστώνω βέβαια ότι είναι δύσκολο να διατηρήσεις το κέφι και την αισιοδοξία σου με αυτά που βλέπεις γύρω σου. Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα όσο εμβαθύνεις στα εσωτερικά του συλλόγου από θέση ευθύνης.

Ο σύλλογος πεθαίνει. Αυτό βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Στην εξέδρα μαζευόμαστε 600-1000 άτομα. Από αυτούς οι περισσότεροι είναι σήμερα σε ηλικία 70,60 και 50 ετών. Σε είκοσι χρόνια οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν αποχωρήσει από  τις εξέδρες και ίσως από τον μάταιο τούτο κόσμο. Τα σημερινά 1000 εισιτήρια θα γίνουν 300 γιατί θα πηγαίνουν στο γήπεδο οι σημερινοί 30άρηδες και 40αρηδες. Όσο δεν βλέπετε να κάθονται δίπλα σας παιδιά και νέοι, πρέπει να ανησυχείτε…

Ο Πανιώνιος των αξιών είναι για πολλούς ο χώρος αποκλειστικής επαγγελματικής ενασχόλησης. Υπάρχει μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων που δεν μπορούν να σταθούν στην κοινωνία ως αυθύπαρκτες προσωπικότητες ή ως αξιόλογοι επαγγελματίες. Μια ομάδα λοιπόν ανεπάγγελτων ανθρώπων βγάζουν τα προς το ζην ή χτίζουν το κοινωνικό τους προφίλ μέσω του Πανιωνίου. Γαντζώνονται από την ομάδα γιατί ξέρουν ότι χωρίς τον Πανιώνιο απλά δεν υπάρχουν. Μπορώ να αναφερθώ σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που θεωρούνταν κορυφές στον Πανιώνιο, αλλά όταν αποχώρησαν από αυτόν δεν μπόρεσαν να σταθούν πουθενά…Αυτό κάτι λέει και για τις ικανότητές τους και γιατί φρόντιζαν να υποβιβάζουν (να  καταδικάζουν θα έλεγα καλύτερα) τον Πανιώνιο στο δικό τους επίπεδο...

Έχω βαρεθεί να ακούω ανθρώπους να δηλώνουν ότι στέκονται ρομαντικά και άδολα δίπλα στην ομάδα και στην επόμενη γωνία να βρίσκονται άλλοι που να τους κατηγορούν (και στην επόμενη γωνία άλλοι που να κατηγορούν όλους τους προηγούμενους). Δεν ξέρω πως έχουμε καταφέρει να μικρύνουμε τόσο πολύ τον σύλλογο και να συγκεντρώσουμε τόσα πολλά λαμόγια…Ή είναι κολλητικό ή γεννάνε… Δεν εξηγείται αλλιώς…

Από τη μία ακούς ότι κατά καιρούς διασπαθίστηκαν τρομερά ποσά και από την άλλη ζεις με την απειλή να μη σου κόψουν το ρεύμα, το νερό, το φυσικό αέριο. Ακούς για προυπολογισμούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ αλλά όταν χρειαστούν 200-300 ευρώ μαθαίνεις ότι έγινε έρανος...Κι όταν φτάνεις στο σημείο να ζητάς την τιμωρία όσων έβλαψαν, όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Η τιμωρία στον Πανιώνιο θεωρείται ταμπού. Όταν όμως δεν καθαρίζεις το χωράφι σου στο τέλος μένεις με τα ζιζάνια...

Μαγαζιά και παραμάγαζα, μικρά και μεγάλα συμφέροντα, όλα στην πλάτη της ομάδας. Όλα καλυμμένα στο ίδιο σύνθημα. «Ξέρεις τι έχω προσφέρει εγώ στην ομάδα;»…Θα σου πω εγώ, κι ας είμαι καινούριος. Τίποτα… Αλλά κι αν ακόμη κάποτε προσέφερες κάτι, έβγαλες διπλό και τρίδιπλο κέρδος γιατί φροντίζεις να εξαργυρώνεις σε κάθε ευκαιρία την όποια προσφορά σου με χρήματα. Και αυτό είναι το θετικό σενάριο γιατί υπήρξαν πολλοί που έβλαψαν. Καθαρά και στεγνά...Χωρίς να προσφέρουν έστω και λίγο...

Η ανυπαρξία θεσμών, διαφάνειας, αξιοκρατίας, σοβαρότητας, εντιμότητας, πειθαρχίας και αποφασιστικότητας στην επίτευξη των σκοπών του Πανιωνίου, διώχνουν τους σοβαρούς ανθρώπους. Ο Πανιώνιος 3000 αθλητών, άρα και των σημαντικών εσόδων, έχει φτάσει στο σημείο να χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά και να μην μπορεί να καλύψει με άνεση στοιχειώδεις υποχρεώσεις  του. Αν δέσουμε σε τόμους τα εις βάρος μας δικόγραφα, φτιάχνουμε άνετα μια εγκυκλοπαίδεια επιπέδου Λαρούς… Αυτό είναι απαράδεκτο…

Ένας ένας από τους πυλώνες μας καταρρέει. Στο ποδόσφαιρο ζούμε έξι χρόνια τώρα με τον φόβο του υποβιβασμού, το μπάσκετ έπεσε, το πόλο κινδυνεύει και ο στίβος που ο αείμνηστος Μισαλίδης κρατούσε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο δεν βρίσκεται εκεί που του αξίζει. Έχουμε γεμάτες ακαδημίες αλλά αδυνατούμε να συγκινήσουμε τα ίδια μας τα παιδιά, τα οποία υποστηρίζουν οποιαδήποτε άλλη ομάδα αντί γι αυτή που αγωνίζονται με τη φανέλα της. Αυτό είναι πρωτοφανές. Είναι η μεγαλύτερη προσωπική αποτυχία του κάθε ενός από εμάς...

Πιστεύω ότι κάποια στιγμή πρέπει να θυμώσουμε. Να γίνουμε κακοί. Να διεκδικήσουμε την ομάδα που έχουμε στην καρδιά μας, αλλά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Να πάψουμε να ανεχόμαστε να μικραίνει η ομάδα καθημερινά ακόμη και στην παραμικρή αφορμή. Δεν διαχειριζόμαστε έναν απλό σύλλογο. Διαχειριζόμαστε τη ζωντανή ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και το ένα από τα τρία απομεινάρια της Ιωνικής καταγωγής μας. Τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. 

Θα ήθελα να αφιερώσω το κείμενο αυτό στον καλό φίλο Δημήτρη Μιχαηλίδη

Στην κόψη

Ειλικρινά μου είναι δύσκολο να υπολογίσω πόσους δικούς μας βαθμούς έχουμε πετάξει φέτος. Οι βαθμοί αυτοί θα μπορούσαν στη χειρότερη περίπτωση να μας έχουν εξασφαλίσει την παραμονή από νωρίς, χωρίς να χρειάζεται το παιχνίδι ζωής ή θανάτου με τον ΠΑΟΚ ή υπολογισμούς με κομπιουτεράκια και στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσαν να μας φέρουν σε επίπεδα πλέι οφ. Τελικά όμως καταφέρνουμε πάντα να χύνουμε την καρδάρα με το γάλα που με κόπο παλεύουμε και τελικά να ευθυνομαστε εμείς οι ίδιοι και όχι οι κακοί άλλοι για τα προβλήματά μας.

Αν στο σημερινό παιχνίδι ο νικητής στέφοντας από τη στατιστική θα το είχαμε κερδίσει. Το χάσαμε για ένα και μόνο λόγο. Ο Ατρόμητος έχει ένα κανονικό σέντερ φόρ που βγάζει το ψωμί του επειδή κάνει γκολ την παραμικρή ευκαιρία. Εμεις τέτοιο παίκτη δεν έχουμε. Όταν σε μια τόσο δύσκολη έδρα δημιουργείς τόσες ευκαιρίες και τελικά φεύγεις με τρία γκολ στην πλάτη τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Το επόμενη παιχνίδι είναι τελικός. Τελικός σημαίνει κινητοποίηση, φθηνό εισιτήριο (γενική είσοδος 5 ευρώ), μη παροχή εισιτηρίων σε φιλοξενούμενους και παίκτες που να μασάνε σίδερα. Κερδίζουμε - μένουμε... Τόσο απλά.