
Διοίκηση είναι η τέχνη του εφικτού. Κάτω από αυτό το πρίσμα θα κάνω τον διοικητικό απολογισμό της χρονιάς.
Η πορεία της φετινής χρονιάς ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και ένα χρόνο, όταν ο Κωνσταντίνος Τσακίρης ανέθεσε την διοίκηση της ομάδας εν λευκώ στον Γιώργο Κιντή.
Ήδη από την παρουσίασή του στο members έγινε κατανοητό ότι θα προσπαθούσε να δημιουργήσει αρχή ενός ανδρός, προκειμένου να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο το οποίο δεν είχε δοκιμαστεί σε καμία άλλη Ελληνική ομάδα, αλλά το κυριότερο από ένα άνθρωπο που δήλωνε (και έτσι ήταν πραγματικά) άσχετος από το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Θεωρώ ότι ο Κωνσταντίνος Τσακίρης δεν «τσίμπησε» τόσο από το αγωνιστικό σχέδιο του Κιντή (εντός ή εκτός εισαγωγικών) όσο: α) από την συμμετοχή στον σχεδιασμό του Γενς Μπάγκσμπο, ο οποίος, αν είχε σοβαρή συνεργασία με την ομάδα, θα μπορούσε με την εμπειρία του και με τις γνωριμίες να προσελκύσει προσιτούς και ποιοτικούς παίκτες για την ομάδα, και β) από το γεγονός ότι ήταν πράγματι εφικτό να περιοριστεί η οικονομική του συμμετοχή, αφού ο βασικός κορμός ΥΠΗΡΧΕ.
Το σχέδιο του Γιώργου Κιντή είχε έναν βασικό άξονα. Θα έφερνε φθηνούς ξένους παίκτες, όμως η ομάδα θα αποκτούσε τρείς παίκτες με μεγάλη εμπειρία και ποιότητα, τους οποίους σχηματικά κοστολογούσε στις 500.000 ευρώ έκαστος.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Γιώργος Κιντής, όταν ανέλαβε την ομάδα, ήταν να την αποψιλώσει από τους ανθρώπους που την ήξεραν, που την αγαπούσαν και το κυριότερο από αυτούς που θα μπορούσαν να φέρουν αντιρρήσεις στα σχέδιά του. Έτσι ανέλαβε σχεδόν τα πάντα ο ίδιος, συνεπικουρούμενος από τον Γενς Μπάγκσμπο, ο οποίος αν και λάμβανε έναν παχυλότατο μισθό, αρκούνταν στο να επισκέπτεται δύο ή τρεις φορές τον μήνα την ομάδα, ενώ στο υπόλοιπο διάστημα του έστελναν εργομετρικά στοιχεία και δεκάδες ολιγόλεπτα μονταρισμένα βίντεο των υποψήφιων μεταγραφικών στόχων από τα οποία έπρεπε να αποφανθεί για την αξία τους!!! Με λίγα λόγια ουσιαστικά προσέφερε υπηρεσίες δι’ αλληλογραφίας…
Τα οικονομικά φέτος ήταν ιδιαίτερα στριμωγμένα καθώς ο Κ. Τσακίρης είχε δηλώσει προκαταβολικά ότι δεν θα έβαζε χρήματα στην ομάδα. Άλλωστε ουσιαστικά ο Γιώργος Κιντής την ανέλαβε με τον όρο να την τρέξει με χαμηλό κόστος και με την μικρότερη δυνατή οικονομική συμμετοχή του μεγαλομετόχου, πράγμα που ήταν εφικτό, δεδομένου ότι η ομάδα είναι καλό κορμό και χρειάζονταν ΤΟ ΠΟΛΥ τρεις ποιοτικές προσθήκες,. Παρ’ όλα αυτά η χρονιά ξεκίνησε με μεγάλη οικονομική αιμορραγία καθώς οι μισθοί που ακούγονταν ότι λάμβαναν οι Κιντής και Μπάγκσμπο αντιστοιχούσαν σε 2 ή και 3 καλές μεταγραφές (+ έξοδα, ταξίδια, λογαριασμούς κινητής τηλεφωνίας, ακριβά ξενοδοχεία κ.λ.π), δόθηκαν αποζημιώσεις σε πρόσωπα που απομακρύνθηκαν ενώ μεγάλα ποσά δαπανήθηκαν για (άχρηστα) τεχνολογικά βοηθήματα, τα οποία αμφιβάλω αν διαθέτουν οι κορυφαίες ομάδες του Ελληνικού πρωταθλήματος. Πέρα απ’ αυτό η διοίκηση του κου Κιντή απέτυχε να βρει λύση με κάποια από τα μεγάλα συμβόλαια. Συγκεκριμένα: δεν προχώρησε το θέμα της λύσης της συνεργασίας με τον Μπόσκο Μπάλαμπαν, που ακούγονταν ότι ήθελε διακαώς ο κος Κιντής, ενώ ταυτόχρονα αρκεστήκαμε να δώσουμε δανεικό τον Φαμπιάν χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα, πέρα από την αποφυγή καταβολής του συμβολαίου του.
Το δίδυμο Κιντή και Μπάγκσμπο, για λόγους που γνωρίζουν εκείνοι, απέρριψαν μια σειρά από αξιόλογους, ποιοτικούς και προσιτούς παίκτες, οι οποίοι μπορούσαν να βοηθήσουν άμεσα την ομάδα και μάλιστα στο μετριότερο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών. Παράλληλα, ο Γιώργος Κιντής έχασε ακόμη περισσότερους αξιόλογους παίκτες κατά την έναρξη της μεταγραφικής περιόδου, αφού τους έκανε προτάσεις που δεν ανταποκρίνονταν στην αξία τους, με το σκεπτικό ότι, αν έμεναν στα αζήτητα, θα μπορούσε να τους αποκτήσει φθηνά αργότερα. Αποτέλεσμα ήταν να χάσουμε παίκτες όπως ο Επστάιν, μολονότι η οικονομική διαφορά που μας χώριζε δεν ήταν μεγαλύτερη από 20.000 έως 30.000 ευρώ. Αποκτήσαμε λοιπόν τους Αφρικανούς και τους Αλβανούς (κάποιους από αυτούς σε εξωπραγματική τιμή ή με πολυετή συμβόλαια), όχι όμως και τους παίκτες εκείνους που θα μπορούσαμε να δώσουν ποιότητα στο ρόστερ.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ενώ ο Γιώργος Κιντής δήλωνε σε κάθε τόνο ότι θα αποκτούσαμε παίκτες από την αγορά της Νιγηρίας, την οποία έλεγε ότι γνώριζε καλά αλλά και ότι είχε τις κατάλληλες διασυνδέσεις, μολονότι η ομάδα έστειλε τους Λαγονικάκη και Παυλόπουλο να αξιολογήσουν τους μεταγραφικούς στόχους, δεν αποκτήσαμε κανέναν Νιγηριανό. Ακούγεται μάλιστα ότι όλοι οι παίκτες που αποκτήσαμε ελέγχονταν από έναν ή δύο μάνατζερ.
Η βασική αποτυχία του Γ. Κιντή δεν ήταν το αγωνιστικό αλλά το οικονομικό σκέλος. Ακούγαμε ότι η ομάδα δημιουργεί μια τεράστια μαύρη τρύπα, ενώ ουσιαστικά δεν είχε κάνει μεταγραφές. Φαντάζομαι ότι κάποια από αυτά τα ζητήματα έχει στο μυαλό του ο κος Βεντούρης όταν δήλωνε ότι η Π.Α.Ε θα κινηθεί νομικά εις βάρος του κ. Κιντή.
Το τοπίο άρχισε να ξεκαθαρίζει τον Αύγουστο όταν όλοι οι παίκτες που μας ενδιέφεραν είχαν κλείσει αλλού, ενώ οι τιμές άλλων μεταγραφικών μας στόχων αντί να πέφτουν ανέβαιναν. Ακολούθησαν ενέργειες πανικού, οι οποίες εξέθεσαν τόσο την ομάδα όσο και τον προπονητή, του οποίου όχι μόνο δεν έγινε δεκτή καμία μεταγραφική εισήγηση, αλλά βρίσκονταν στην δυσάρεστη θέση να του εμφανίζουν στην προπόνηση παίκτες που ούτε γνώριζε, ούτε χρειάζονταν, ούτε είχε ζητήσει. Λάθος του που δεν παραιτήθηκε άμεσα, καθώς επιλέγονταν να παλέψει την κατάσταση εκτέθηκε τελικά και ο ίδιος.
Μέσα στο διάστημα από τον Απρίλιο μέχρι και τον Αύγουστο ο Κωνσταντίνος Τσακίρης έκανε δύο τεράστια λάθη. 1. Την ανάθεση της ομάδας και μάλιστα εν λευκώ στον Γιώργο Κιντή και 2. ότι ενώ έβλεπε να μην προχωρά ο σχεδιασμός δεν ζήτησε ευθύνες και δεν πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Ουσιαστικά ξύπνησε μετά την τρίτη - τέταρτη αγωνιστική και ενώ τα αποτελέσματα αλλά κυρίως οι εμφανίσεις ήταν τραγικές. Δυστυχώς τότε δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, αφενός γιατί δεν βρήκε στηρίγματα (για να είμαστε ειλικρινείς σε κάποιο βαθμό δικαίως) και γιατί είχε λήξει η μεταγραφική περίοδος.
Η ομάδα βγήκε προς πώληση. Η περίπτωση Καλογρίτσα δεν μπορούσε να προχωρήσει για διάφορους λόγους, ενώ επήλθε και ρήξη στις σχέσεις Τσακίρη – Λιανού. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο κος Λιανός όφειλε να προχωρήσει, εφόσον το ενδιαφέρον του ήταν σοβαρό. Λάθος που δεν το έκανε.
Τελικά καταλήξαμε στο να αποτελεί ο Big Mac τον μοναδικό ενδιαφερόμενο για την αγορά του πλειοψηφικού πακέτου. Η λύση αυτή έδειχνε καλή στα μάτια του Κ. Τσακίρη, δεδομένου ότι εξασφάλιζε άμεσα την παραμονή της ομάδας. Ο Πανιώνιος μπορούσε να εξασφαλίσει άμεσα ποιοτικότατους παίκτες σε θέσεις που πονούσε, να σώσει την παρτίδα και να μην δώσει ούτε ένα ευρώ…Βέβαια ίσως θα πλήρωνε μελλοντικά άλλο βαρύτερο τίμημα…
Ο μεγαλομέτοχος όμως όφειλε τη δεδομένη χρονική στιγμή να ακούσει τον κόσμο του Πανιωνίου που δεν επιθυμούσε τη λύση αυτή. Όφειλε να αναλάβει την τύχη της ομάδας στην πιο δύσκολη στιγμή της και να διορθώσει τα δικά του λάθη, δεδομένου ότι και ο ίδιος θεωρούσε πως τα δικά του χέρια ήταν τα πιο κατάλληλα. Σε κάθε περίπτωση όφειλε έστω στιγ΄νά επιχειρηματικά να προασπίσει τα χρήματα που είχε ρίξει στην ομάδα τόσα χρόνια και την γενικότερη επένδυσή του. Αυτό είναι και το κορυφαίο λάθος του κου Τσακίρη στα χρόνια της διοίκησής του,το οποίο φαντάζομαι ότι θα τον ακολουθεί…
Φτάνουμε λοιπόν στην διοίκηση Γεράσιμου Βεντούρη. Δεν είχε στήριξη, δεν είχε χρήματα και ανέλαβε την ομάδα στον πάτο. Ο στόχος της διοίκησής του τριπλός. 1. Να μειώσει το μπάτζετ και να μην δημιουργήσει μεγάλο άνοιγμα, 2. να σώσει την κατηγορία και 3. να βρει επενδυτή. Είναι γεγονός ότι η διασύνδεση της ομάδας με τον Ολυμπιακό δεν άρεσε σε κανέναν. Από την άλλη όμως, ξεκινώντας έγραψα ότι διοίκηση είναι η τέχνη του εφικτού. Με δεδομένο ότι η ομάδα δεν είχε πόρους αλλά αντίθετα άνοιγμα, η λύση της προσέγγισης με τον Ολυμπιακό ήταν, αν και μας πόνεσε όλους, ρεαλιστική και απέδωσε. Συνεπώς εκ του αποτελέσματος κρίνεται ότι η διοίκηση του κου Βεντούρη έφερε εις πέρας την αποστολή της μολονότι δεν είχε πολλές πιθανότητες επιτυχίας και της αξίζουν συγχαρητήρια. Τον τελευταίο καιρό ακούστηκαν πολλά για επιστροφή του Αχιλλέα Μπέου στα διοικητικά της ομάδας μέσω του ερασιτέχνη, ίσως και με την ανοχή ή την στήριξη της απερχόμενης διοίκησης του κου Βεντούρη. Στις εκλογές όμως αποδείχθηκε ότι οι φήμες αυτές δεν ευσταθούσαν ή έστω δεν επιβεβαιώθηκαν, καθώς το ένα και μοναδικό ψηφοδέλτιο που κατέβηκε (της παράταξης του κου Βεντούρη) είχε τα εχέγγυα να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο και το κυριότερο να είναι συνεπής στις διαβεβαιώσεις που είχε πρόσφατα δώσει στον κο Τσακίρη. Αυτή είναι μια ακόμη συνεισφορά της διοίκησης Βεντούρη προς την ομάδα.
Τώρα που κλείσαμε αρκετές από τις πληγές της χρονιάς, φτάνουμε στο μεγαλύτερο πρόβλημα. Στην ανεύρεση νέου μεγαλομετόχου. Νομίζω ότι η διοίκηση του κου Βεντούρη θα πρέπει να ολοκληρώσει τον κύκλο της με την παραχώρηση της ομάδας σε κάποιον σοβαρό επενδυτή ( ο όρος αυτός είναι αδόκιμος όταν μιλάμε για Ελληνικό ποδόσφαιρο ή σε περίπτωση αδυναμίας ανεύρεσης η αμέσως καλύτερη επιλογή θα ήταν ο συνασπισμός όλων των Πανιώνιων δυνάμεων στην διοίκηση της Π.Α.Ε, συμπεριλαμβανομένων του ερασιτέχνη, του κου Λιανού, του κου Τσακίρη και κάθε άλλου που θα μπορούσε να προσφέρει, χωρίς όμως να αναλάβει για άλλη μία χρονιά ο ερασιτέχνης το αποκλειστικό βάρος της διοίκησης. Με λίγα λόγια η διοίκηση του κου Βεντούρη, μετά από την επιτυχία της διαθέτει το ειδικό βάρος να βάλει στο ίδιο τραπέζι όλες τις Πανιώνιες δυνάμεις και να τις ενώσει για το καλό του συλλόγου.
Υ.Γ
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στο διοικητικό σχήμα του Γιώργου Ζερβακάκου, το οποίο πραγματικά έδωσε μεγάλη μάχη, κατάφερε να βάλει σε σειρά τα οικονομικά και να απαλλάξει την ομάδα από παίκτες που δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Η διοίκηση Ζερβακάκου άνοιξε τον δρόμο στην διοίκηση Βεντούρη καθώς διευκόλυνε το έργο της, όπως και το έργο του κου Λεμονή. Θεώρησα λάθος την παραίτηση του Γ. Ζερβακάκου με αφορμή του θέμα της πρόσληψης του κου Δάρα. Θα μπορούσε να συνεχίζει το έργο της δίνοντας απλά τις απαιτούμενες εξηγήσεις. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν σε μεγάλη ένταση και σαφέστατα ήθελαν, μέσω της παραίτησης, να προασπίσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια.