Είχα πολύ καιρό να γράψω, κατά συνέπεια δεν είχα ευχηθεί για
τη νέα χρονιά. Χρόνια πολλά λοιπόν, καλή χρονιά σε όλους, με υγεία και εργασία.
Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γράψω
για τον Πανιώνιο. Ίσως γιατί η καθημερινότητά
του είναι κουραστική και ιδιαίτερα απογοητευτική. Δεν ξέρω αν είναι δική μου άποψη
- πιστεύω ότι δεν είναι - αλλά πλέον δεν ελπίζω σε πολλά...
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι, παίζεται
με τους κανόνες του και η ενασχόληση με αυτό προϋποθέτει μια σειρά ειδικών προσόντων...
Στην άκρη λοιπόν.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι όλο το υπόλοιπο. Δεν υπάρχει
τομέας στο Πανιώνιο οικοδόμημα που να λειτουργεί. Δεν υπάρχουν αρχές, αξίες,
προοπτική. Το μόνο που ακους είναι πως ο ένας "δάγκωσε" τον άλλο, πως
"παντελώνιασε", πως έβγαλε μεροκάματο...Κανείς δεν συμπαθεί κανέναν
και ο καθένας ξεχωριστά βγάζει στη φόρα τα άπλυτα του άλλου που είναι ίδια ακριβώς με τα δικά του. Μικρομάγαζα,
βασίλεια, μικρά και μεγάλα συμφέροντα και όλα αυτά από υποτιθέμενα διαφορετικούς παράγοντες
και φιλάθλους. Έτσι δεν πάμε πουθενά και είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει το
οικοδόμημα...
Επειδή τυχαίνει να υπάρχουν στο ποδόσφαιρο ένας δύο άνθρωποι
που φροντίζουν για το μέλλον, που τροφοδοτούν την ομάδα με ταλεντάκια,
εξακολουθούμε να κρατιόμαστε στη ζωή και να ασχολούμαστε κάπως με το θέμα. Ας έχουμε
στο μυαλό μας ότι οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, ότι τα ταλέντα στερεύουν
και ότι μόνοι μας καταστρέφουμε καθημερινά την δεξαμενή των 3.000 αθλητών που
θα μπορούσαν να τροφοδοτούν τον σύλλογο. Δεν είναι τυχαίο που ελάχιστοι παίκτες
από τις υποδομές μας φτάνουν στις πρώτες ομάδες των αθλημάτων τους. Αυτό κάτι λέει...
Αφού λοιπόν έκανα τη δημόσια ψυχοθεραπεία μου, ας γράψω και
δυο πραγματάκια για το σημερινό παιχνίδι. Από την αρχή της χρονιάς ξέραμε ότι η
ομάδα είναι μια Κ20 με την προσθήκη δύο τριών παικτών αξίας. Όταν οι παίκτες
αυτοί βρίσκονται σε καλή μέρα και εφόσον κατορθώσουμε να περιορίσουμε τα
αμυντικά λάθη παίρνουμε αποτελέσματα. Όταν δεν συμβαίνουν οι παραπάνω προϋποθέσεις,
παρουσιάζουμε το κανονικό μας πρόσωπο, δηλαδή μιας ομάδας Κ-20. Κανονική
Σταχτοπούτα λοιπόν.
Σήμερα ατυχήσαμε να έχουμε σε πολύ κακή μέρα και τον Κολοβό
και τον Ιμπαγάσα, συνεπώς ήταν αδύνατο και να δημιουργήσουμε και να εκτελέσουμε.
Όσο κι αυτό πονάει, χάσαμε πανηγυρικά από μία πολύ μέτρια ομάδα... Από την πρόσληψη
του κου Ουζουνίδη μέχρι σήμερα είδαμε δυο-τρεις αλλαγές. Πρώτα απ' όλα είχε την
τύχη που δεν είχε ο Τερεζόπουλος. Δεύτερον, κατόρθωσε να ανεβάσει ψυχολογικά
και αγωνιστικά τον Ιμπαγάσα και τρίτον να βελτιώσει ελαφρώς την αμυντική
λειτουργία της ομάδας, ουσιαστικά με το να πείσει τα αμυντικά χαφ να κρατούν
περισσότερο τη θέση τους ώστε να μη δημιουργούνται ρήγματα στην άμυνα. Γι αυτό
η καλή εικόνα, γι αυτό και οι βαθμοί. Σήμερα δυστυχώς δεν είχαμε τίποτα απ' αυτά
και δυστυχώς χάσαμε βαθμούς από μία ποιοτικά κατώτερη ομάδα...Αυτή την ήττα, ίσως
και να τη βρούμε μπροστά μας.
Πάνω που λέγαμε ότι θα πάρουμε ανάσα, ξαναβρεθήκαμε να
αντιμετωπίζουμε το κάθε επόμενο παιχνίδι ως τελικό, αρχής γεννωμένης από το επόμενο...
Είμαστε μαθημένοι στα δύσκολα, επιλογές δεν έχουμε ούτε
περιθώρια να κάνουμε πίσω. Συνεχίζουμε...
