Η Ισχύς εν τη Ενώσει

Τις τελευταίες ημέρες διαβάζω κάποιες αναλύσεις για τα εισιτήρια διαρκείας. Οι αναλύσεις αυτές έκαναν την εμφάνισή τους την επόμενη ημέρα που ξεπεράσαμε τον περσινό αριθμό πωλήσεων. Δηλαδή το τραγικό 977.

Πολλοί φίλοι δείχνουν ικανοποιημένοι από τον ρυθμό πώλησης των διαρκείας, βάζοντας ως στόχο τα 1.500 εισιτήρια. Μάλιστα για να γίνουν πιο πειστικοί αναφέρουν ότι θα έχουμε πετύχει αύξηση 50%. Δυστυχώς όμως τα νούμερα δεν λένε πάντα την αλήθεια.

Αντιλαμβάνομαι ότι τα 1.500 διαρκείας θα είναι απλά ένα βήμα προόδου. Προσωπικά δεν ικανοποιούμαι από το νούμερο αυτό, αφού θεωρούσα ως ελάχιστο όριο αξιοπρέπειας τις 2.000. Θα προτιμούσα βέβαια ένα νούμερο πάνω από τις 3.000, απλά και μόνο για να μπούμε και λίγο στη μύτη του Τσακίρη. Γιατί έριξε την ιδέα, αλλά δεν την πίστεψε. Απόδειξη; Το ότι δεν την προώθησε όσο μπορούσε ή έστω όσο χρειάζονταν (ασφαλώς όμως και ήταν εξαιρετική η ενέργειά του για την τιμή των διαρκείας. Σε αυτό του βγάζω το καπέλο).

Η δυσκολία διάθεσης των διαρκείας κατέδειξε πολλές από τις αδυναμίας και τις ανεπάρκειες της ομάδας, οι οποίες θα έπρεπε να ενταχθούν στα πλαίσια της ευρείας διοικητικής αναδιοργάνωσης του συλλόγου που μάλλον δεν έγινε. Μία από αυτές είναι η έλλειψη σοβαρού οργανωμένου φορέα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τον τελευταίο καιρό ακούμε για τα απίστευτα πολλά διαρκείας που κατάφεραν να πουλήσουν οι ομάδες της Θεσσαλονίκης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το μεγαλύτερο μέρος από αυτά αγοράστηκε μαζικά από τους οργανωμένους (ας πούμε φιλάθλους). Η μαζική πώληση διαρκείας, δημιουργεί ενθουσιασμό και στους ανοργάνωτους φιλάθλους και το αποτέλεσμα είναι να απογειώνονται οι πωλήσεις.

Στον Πανιώνιο βέβαια τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Είμαστε μία ομάδα που σε ένα μέσο παιχνίδι συγκεντρώνει 1.500- 3.000 θεατές. Σε σημαντικά παιχνίδια οι οπαδοί μας μπορεί να φτάσουν τους έξι ή τους επτά χιλιάδες, συνεπικουρούμενοι και από αρκετούς συμπαθούντες τον Πανιώνιο φιλάθλους άλλων ομάδων.

Είμαστε μόνο τόσοι; Όχι. Υπάρχουν χιλιάδες φίλοι, πλήρως απογοητευμένοι από την διαχρονική πορεία της ομάδας, οι οποίοι δυστυχώς δεν έρχονται στο γήπεδο. Αυτοί πρέπει να επιστρέψουν. Δεν μας περισσεύει κανένας. Πως θα γίνει αυτό;

Με αυτά τα μεγέθη είναι τραγικό σφάλμα να υπάρχουν πολλοί φορείς οργανωμένων. Πάνθηρες, Ίωνες, Λέσχη και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν τη δική τους συντροφιά, έχουν την δική τους προσφορά στην ομάδα, έχουν όμως κατά τη γνώμη μου αποτύχει στο να συγκεντρώσουν ή έστω να οργανώσουν τη μεγάλη μάζα των Πανιώνιων φιλάθλων. Το κυριότερο πρόβλημα είναι πως είναι λίγοι.

Προσωπικά δεν θα μπορούσα να είμαι οργανωμένος οπαδός. Δεν με ενδιαφέρει να φωνάξω συνθήματα κατόπιν εντολής του αρχηγού, να ανάψω καπνογόνα, να χτυπήσω ταμπούρλα και να ακολουθήσω την ομάδα στα εκτός έδρας (όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά η συνήθεια αυτή είναι πολύ ανθυγιεινή έως και επικίνδυνη στις μέρες μας). Πολύ περισσότερο δεν θα μπορούσα να μην ασκώ κριτική, να μην δένομαι με πρόσωπα και να βλέπω μπροστά μου μόνο τη φανέλα ανεξαρτήτως του ποιος τη φοράει.

Θα ήθελα πολύ να υπήρχαν στην θέση των συνδέσμων οργανωμένων οπαδών, σύνδεσμοι οργανωμένων φιλάθλων. Φιλάθλων όμως με όλη τη σημασία της λέξης.

Μια δυνατή παρέα ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας, μόρφωσης και κοινωνικής θέσης που θα είχε ως κοινό σημείο αναφοράς την αγάπη για την ομάδα. Ο φορέας αυτός θα βοηθούσε την ομάδα με κάθε τρόπο, θα φρόντιζε όμως ταυτόχρονα για την επιστροφή της οικογένειας και για την απομάκρυνση των ταραχοποιών στοιχείων, τα οποία μόνο προβλήματα δημιουργούν. Κάτι δηλαδή σαν τους Πελαργούς της Εθνικής μπάσκετ ή σαν τους Ρόλιγκαν της Εθνικής Δανίας.

Ο φορέας αυτός με το κύρος που θα απολάμβανε θα μπορούσε να συσπειρώσει τους φιλάθλους της ομάδας ή ακόμη και να πείσει να επιστρέψουν στην ομάδα φίλοι που έχουν απομακρυνθεί για διάφορους λόγους. Απαραίτητη προϋπόθεση θα ήταν η ενοποίηση όλων των συνδέσμων οπαδών σε έναν και μόνο σύνδεσμο φιλάθλων, ο οποίος θα απέβαλε κάθε οπαδική πρακτική ή συμπεριφορά, θα έμενε μακριά από διαπλεκόμενα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και θα ενεργούσε αποκλειστικά με γνώμονα το καλό της ομάδας. Δεν είναι αδύνατο. Μέσω του μπλογκ έχω έρθει σε επικοινωνία με ανθρώπους υψηλότατου επιπέδου, που πραγματικά ζουν για τον Πανιώνιο, που είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, αλλά απέχουν πολύ από το να θεωρηθούν οπαδοί.

Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια ενέργεια θα είχε πολλαπλά θετικές επιπτώσεις και μία από αυτές θα ήταν η μαζική αγορά διαρκείας. Εννοείται ότι ο φορέας αυτός δεν θα συμμετείχε σε καμία πράξη διοίκησης της ομάδας και ασφαλώς δεν θα δίσταζε να επικρίνει τα αρνητικά. Δεν υπαινίσσομαι με κανένα τρόπο ότι θα ήθελα να μετατραπούν τα μπλογκ σε οργανωμένο φορέα. Θα μπορούσαν όμως τα μπλογκ να πείσουν αξιόλογους ανθρώπους να συμμετάσχουν και πάλι στα της ομάδας. Έστω και σε αρχικό στάδιο με την απλή συμμετοχή τους στα μπλογκ. Είναι πολλοί φίλοι που μου στέλνουν mail, αναφέροντάς μου ότι διαβάζουν όλα τα Πανιώνια μπλογκ, αλλά δεν έχουν αναρτήσει ποτέ καμία σκέψη τους. Τραγικό λάθος. Η επιβίωση των μπλογκ, αλλά και το όφελος που μπορεί να προκύψει στην ομάδα από αυτά είναι στο χέρι σου αγαπητέ φίλε.

Με ενοχλεί ιδιαίτερα η αδράνεια. Θα ήθελα να ενεργοποιηθούμε όλοι προς το συμφέρον της ομάδας. Θα ήθελα επίσης να επιστρέψουν στην ομάδα όλοι οι αξιόλογοι άνθρωποι που έχουν απομακρυνθεί. Που μπορούν να εμπνεύσουν όλους εμάς στο να βοηθήσουμε ενεργά την ομάδα. Σε μια ομάδα όπως ο Πανιώνιος δεν ταιριάζει η μοιρολατρία, ο πεσιμισμός και ο ωχαδερφισμός. Θα ήθελα το γήπεδο της Νέας Σμύρνης να ξαναγίνει έδρα, χωρίς όμως βία και υβριστικά συνθήματα. Τα πάντα είναι εφικτά. Αρκεί να το πιστέψουμε.