Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ύστερα από μερικές ημέρες, δεν έχει νόημα να γίνει κριτική του αγώνα με τον Λεβαδειακό. Χρειάζεται να πούμε πάντως ότι ήταν μια επαγγελματική νίκη μεγάλης βαθμολογικής και ψυχολογικής σημασίας. Επίσης αποδείχθηκε ότι η ομάδα έχει παίκτες στις εφεδρείες που μπορούν να σταθούν στα δύσκολα και ασφαλώς στα θετικά συνυπολογίζεται η εμφάνιση του Εστογιάνοφ. Ίσως γιατί ήταν η ουσιαστικότερη από κάθε προηγούμενη. Για να δώσουμε πάντως και έναν χιουμοριστικό τόνο, πρέπει να παραπέμψουμε στο παλαιότερο κείμενό μας «Αθλητισμός – Στατιστική και προλήψεις» γιατί η εξέλιξη του παιχνιδιού με τον Λεβαδειακό δικαιώνει το συγκεκριμένο κείμενο απόλυτα (ή σχεδόν απόλυτα).

Δηλώσεις Τσακίρη: Δημοσιεύματα σε εφημερίδες και κυρίως σε αθλητικά site φέρουν τον κο Τσακίρη να έχει δηλώσει ότι ο κος Λίνεν δεν είχε πρόβλημα μόνο με τον Χούτο αλλά και με τον Ρεκόμπα (συγκεκριμένα ότι δεν τους ήθελε). Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν ο κος Τσακίρης το ανέφερε όντως. Σε κάθε περίπτωση όμως και για την αποκατάσταση της αλήθειας πρέπει να πούμε το εξής: Ο κος Λίνεν κατ’ επανάληψη (και έχει δημοσιευθεί πολλές φορές) όταν είχε ερωτηθεί για την συνεργασία των Ρεκόμπα και Εστογιάνοφ με την ομάδα είχε δηλώσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι είναι «φανταστικό να έχεις τέτοιους παίκτες στην επίθεση». Χρειάζεται όμως να βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα στην άμυνα και την επίθεση (σχεδόν δηλαδή ότι δηλώνει και ο κος Λεμονής).

Πέρα όμως από τις δηλώσεις ο κος Λίνεν, μολονότι ήταν λάτρης της αγωνιστικής πειθαρχίας, είχε ανεχθεί να έχουν και οι δύο ελεύθερο ρόλο στην ομάδα, δηλώνοντας όμως ότι σε ομάδες του δικού μας επιπέδου μπορεί να γίνει ανεκτό να έχει ελεύθερο ρόλο στην ομάδα μόνο ένας παίκτης. Από που προκύπτει λοιπόν ότι δεν ήθελε ο κος Λίνεν τον Ρεκόμπα;

Ακόμη όμως κι αν δεν τον ήθελε, που είναι το πρόβλημα; Δεν ήταν δικαίωμά του; Ένας παίκτης όσο μεγάλος και σπουδαίος κι αν είναι πρέπει να ταιριάζει με τα αγωνιστικά πλάνα του προπονητή. Να καλύπτει αγωνιστικά κενά της ομάδας, όπως αυτά προσδιορίζονται από τον προπονητή. Αντιθέτως η διοίκηση και οι φίλαθλοι, μπορεί να επιθυμούν έναν παίκτη αεροδρομίου, ο οποίος να προσδίδει κύρος και αίγλη στην ομάδα και οπωσδήποτε και οικονομικά οφέλη (εισιτήρια απλά και διαρκείας, μπλούζες κ.λ.π), ανεξάρτητα από το αν ο παίκτης αυτός εξυπηρετεί πλήρως τα αγωνιστικά πλάνα.

Και για να πούμε και κάποιες αλήθειες, είναι γεγονός ότι ο Ρεκόμπα είναι από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα του πλανήτη, είχε πάντα άριστες σχέσεις με τους προπονητές του, όλοι τους όμως δυσκολεύονταν να τον εντάξουν στα αγωνιστικά τους πλάνα διότι ο Ουρουγουανός όσο ταλαντούχος κι αν είναι στην πραγματικότητα δεν αγωνίζεται σε συγκεκριμένη θέση. Και αυτό είναι τεράστιο μειονέκτημα για τις ομάδες που αγωνίζονται σε τόσο υψηλό επίπεδο, σε ανταγωνιστικά πρωταθλήματα (όπως το καμπιονάτο) και παίζουν το δήθεν σύγχρονο ποδόσφαιρο (αυτό που συνήθως φέρνει αποτελέσματα μέσω της πίεσης και της ταχύτητας αλλά υστερεί σε θέαμα γιατί ευνουχίζει τους βιρτουόζους παίκτες όπως τον Ρεκόμπα). Αυτός είναι και ο λόγος που η Ίντερ τον παραχωρούσε ως δανεικό, αλλά δεν τον αποδέσμευε διότι ήταν το «μεράκι» του Προέδρου της.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και όπως όλοι παραδέχονται έμμεσα ή άμεσα, ο κος Λίνεν ήταν απόλυτος κυρίαρχος των αποδυτηρίων. Δεν ξέρουμε αν ο κος Λίνεν είχε εισηγηθεί την απόκτηση του Ρεκόμπα. Το πιθανότερο είναι πως όχι. Είχε ακουστεί ότι είχε εισηγηθεί την απόκτηση άλλου παίκτη με πολύ χαμηλότερες απολαβές. Πιθανόν να τσαντίστηκε που η ομάδα δαπάνησε τόσα χρήματα για έναν παίκτη που δεν είχε εισηγηθεί ο ίδιος. Σε κάθε περίπτωση όμως, εφόσον είχε αποκτηθεί από την ομάδα βρίσκονταν στα αγωνιστικά πλάνα του κου Λίνεν και δεν μπορούμε να σκεφτούμε έστω και μια περίπτωση όπου ο κος Λίνεν είχε παραγκωνίσει τον μεγάλο Ουρουγουανό παίκτη.


Εν ολίγοις αυτό που θέλουμε να πούμε είναι το εξής: Καλώς ή κακώς η συνεργασία με τον κο Λίνεν διακόπηκε. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται προσπάθεια να μειωθεί στα μάτια των φιλάθλων. Όλοι μας ξέρουμε ποιος ήταν, τι ήθελε και τι είχε δηλώσει. Σεβόμαστε και τιμούμε τον Αλβάρο Ρεκόμπα και έχουμε ενθουσιαστεί που ανήκει στην ομάδα μας. Περιμένουμε πολλά από αυτόν τον παίκτη. Όμως είναι λάθος να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όποιος εναντιώνεται στον Ρεκόμπα, όποιος κι αν είναι αυτός και για όποιο λόγο, δεν είναι Πανιώνιος ή δεν κάνει για την ομάδα. Ο Ρεκόμπα είναι ένας τεράστιος παίκτης και σίγουρα η ατραξιόν της ομάδας. Δεν παύει όμως να είναι παίκτης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντιμετωπίζουμε τον Ρεκόμπα ως θεσμό και να περιστρέφονται τα πάντα γύρω του. Αν πέσουμε σε αυτή την παγίδα ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.. Ο Ρεκόμπα θα είναι ο βασιλιάς, θα δημιουργηθεί η αυλή του και τότε αντίο ομάδα, αντίο πειθαρχία. Το σενάριο αυτό το έχουμε δει να γίνεται. Πρέπει να κοπεί άμεσα. Εκτός αυτού δημιουργούμε και μια τεράστια πίεση στον παίκτη, ο οποίος υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα μπορεί να αποδώσει καθώς θα θεωρεί ότι έχει αναλάβει προσωπικά την πραγματοποίηση των υψηλών στόχων μιας ολόκληρης ομάδας.

Σχετικά με την επιστροφή του Λάμπρου Χούτου: Αυτή η κωμωδία έπρεπε να τελειώσει. Και ευτυχώς που τελειώνει. Μένει μόνο να μάθουμε αν ο Λάμπρος κατέθεσε την περίφημη δήλωση νομιμοφροσύνης και αγωνιστικής αποτελεσματικότητας. Πάντως αν είναι αλήθεια ότι η ομάδα του ζήτησε να εγγυηθεί την αγωνιστική αποτελεσματικότητά του (εν ολίγοις να δεσμευθεί ότι θα βάζει γκολ) τότε πρέπει να αμφιβάλουμε για το νοητικό μας επίπεδο. Βρε μπας και είμαστε πεντάχρονα και δεν το ξέρουμε;