Για τον Γρηγόρη

Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο μπλόγκ παρείχε πάντα τη μεγαλύτερη υποστήριξη στον Γρηγόρη Μάκο. Τον στηρίξαμε την εποχή που κάποιοι τον αποδοκίμαζαν, τον στηρίζαμε ύστερα από κάθε του δήλωση, τον στηρίξαμε μετά από την περίφημη συνέντευξη στο Κέντρο Αθλητικής Δημοσιογραφίας και όλα αυτά με κίνδυνο να παρεξηγηθούμε από τους υπόλοιπους Πανιώνιους. Ο λόγος Απλός. Εκτιμούσα πάντα την προσπάθεια που κατέβαλε ο Γρηγόρης. Εκτίμησα το δέσιμό μου με τον Λίνεν, καθώς δεν έκρυψα ποτέ τα αισθήματά μου γι’ αυτόν. Θεώρησα ότι πάρα πολλές φορές ίσως και να βρέθηκε άδικα στο μάτι του κυκλώνα. Θεώρησα ότι οι δηλώσεις του περιείχαν αλήθειες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ομάδα. Σεβάστηκα τον επαγγελματικό κορεσμό που ένιωσε και την επιθυμία του να παίξει σε κάποια άλλη ομάδα. Ζήλεψα που η ομάδα της καρδιάς του ήταν η Α.Ε.Κ.

Έχω κουραστεί όμως να διαβάζω καθημερινά ότι ο Γρηγόρης πληρώνει για να αγωνιστεί στην Α.Ε.Κ. Διάβασα σήμερα ότι έκοψε 200.000 ευρώ από το συμβόλαιό του προκειμένου να αποκτηθεί από την Α.Ε.Κ. Διακόσιες χιλιάδες ευρώ, δηλαδή ουσιαστικά τις αμοιβές ενός χρόνου. Τόσα χρήματα όσα μια μέση οικογένεια κερδίζει μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς ή λαμβάνει ως δάνειο προκειμένου να αγοράσει σπίτι... Αντιεπαγγελματισμός και κοινωνική πρόκληση.

Μια που έχω αρχίσει να μιλώ με ιστορίες και με παραβολές θα πω μια ιστορία στον Γρηγόρη.

Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές με τον γιο μου είναι οι διαδρομές που κάνουμε περπατώντας μέχρι το γήπεδο ποδοσφαίρου που κάνει προπόνηση. Με ρωτάει ένα σωρό πράγματα και προσπαθώ να του απαντήσω.

Κάποτε με ρώτησε αν ευχαριστιέμαι από τα γκολ που έχει αρχίσει να σημειώνει. Του απάντησα ψύχραιμα «ναι» (η αλήθεια είναι πως είμαι τρελός από τη χαρά μου), αλλά πιο πολύ χαίρομαι όταν κερδίζει η ομάδα του. Θεωρώ, του είπα, το ίδιο σημαντικό το να σημειώσεις γκολ, με το να αποτρέψεις την αντίπαλη ομάδα να σκοράρει. Δεν κερδίζεις μόνος σου αλλά ολόκληρη η ομάδα.

Μια άλλη φορά με ρώτησε γιατί ορισμένες φορές οι παίκτες δεν πανηγυρίζουν τα γκολ που πετυχαίνουν. Του απάντησα ότι το κάνουν είτε όταν σκοράρουν κατά της ομάδας της καρδιάς τους, είτε κατά μιας ομάδας στην οποία έχουν εργαστεί στο παρελθόν και την σέβονται γι’ αυτό το λόγο.

Άλλη φορά με ρώτησε για ποιο λόγο φεύγουν οι παίκτες από τον Πανιώνιο. Προσπάθησα να του εξηγήσω τις δυσκολίες του επαγγελματικού αθλητισμού και την υποχρέωση που έχει ο κάθε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής έναντι κυρίως της οικογένειας του να εξασφαλίσει το επαγγελματικό – οικονομικό του μέλλον.

Και επειδή όταν απαντάς σε ερωτήσεις αυτές δυσκολεύουν (είναι κάτι σαν την ώρα της αλήθειας) με τον καιρό ήρθε κάποια μέρα η top δύσκολη ερώτηση. Η ομάδα του γιου μου θα έπαιζε στο τουρνουά του Πανιωνίου. Συνεπώς, ο άρρωστος Πανιώνιος brfunatic jr θα έπαιζε λογικά κατά του Πανιωνίου. Και ασφαλώς δεν έχασε την ευκαιρία να με ρωτήσει εάν ΕΠΡΕΠΕ να πανηγυρίσει το γκολ που ίσως πετύχαινε κατά του Πανιωνίου. Η ερώτηση αυτή είναι απίστευτα δύσκολη, διότι υπήρχε ο κίνδυνος να βρεθώ ανακόλουθος σε όλα όσα είχα απαντήσει στο παρελθόν.

Του είπα λοιπόν ότι από τη στιγμή που αποτελεί μέλος μιας ομάδας πρέπει να ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για το καλό της. Πρέπει να τα δίνει όλα για τη νίκη της και σίγουρα το γκολ που θα πετύχαινε θα ήταν αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Του είπα ότι θα έπρεπε να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στα αισθήματά του και την ομάδα του. Έπρεπε να σεβαστεί και τον Πανιώνιο και τον κόπο της δικής του ομάδας.

Ο γιος μου δεν σκόραρε ποτέ κατά του Πανιωνίου. Έτσι δεν χρειάστηκε κανείς από τους δυο μας να πανηγυρίσει γκολ κατά της αγαπημένης μας ομάδας. Θέλω όμως να πιστεύω ότι ο γιος μου έλαβε ένα μάθημα ηθικής.

Δεν έχω παράπονο από την μέχρι σήμερα προσφορά του Γρηγόρη στην ομάδα. Οι δηλώσεις του για την έλλειψη προοπτικής στον Πανιώνιο με προβλημάτισαν περισσότερο από το ενδεχόμενο μεταγραφής του. Δεν στεναχωρήθηκα που είναι Α.Ε.Κτζής. Στεναχωρήθηκα όμως που δεν τίμησε το περιβραχιόνιο του αρχηγού ανεχόμενος όλες αυτές τις ημέρες τα δημοσιεύματα τα οποία τον παρουσίαζαν διατεθειμένο να πληρώσει για να αγωνιστεί στην Α.Ε.Κ. Ακόμη κι αν ήταν αλήθεια όφειλε να μας σεβαστεί και να τα διαψεύσει. Φαίνεται όμως ότι εκείνος δεν πήρε ποτέ το δικό του μάθημα ηθικής. Κρίμα.

Στον Πανιώνιο θέλω να αγωνίζονται είτε φανατικοί Πανιώνιοι είτε πραγματικοί επαγγελματίες. Δεν θα στεναχωρηθώ ποτέ για παίκτη ο οποίος θα είναι άψογος επαγγελματίας, θα παλέψει για την ομάδα μας και θα μας αφήσει όταν έχει μια καλύτερη επαγγελματική πρόταση. Αυτός είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός. Ο Γρηγόρης όμως κατά πως φαίνεται δεν υπήρξε ούτε φανατικός Πανιώνιος, ούτε επαγγελματίας. Κρίμα και πάλι.

Επειδή δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι την φανέλα της ομάδας θα την φορούν μόνο Πανιώνιοι ας φροντίσουμε αυτή τη φορά να πάρει το περιβραχιόνιο του αρχηγού κάποιος που πραγματικά το αξίζει. Προτείνω είτε τον Αλβάρο Ρεκόμπα, είτε τον Μανώλη Σκούφαλη. Ασφαλώς και δεν υπάρχει θέμα ποιοτικής – ποδοσφαιρικής τους σύγκρισης, όμως και οι δύο μας έχουν αποδείξει το πόσο πολύ μας εκτιμούν. Όσο γιά τον Γρηγόρη, του εύχομαι υγεία, καλή σταδιοδρομία στη νέα του ομάδα, επιτυχίες και σωστότερη συμπεριφορά.Κάποια στιγμή θα καταλάβει τη μοναδικότητα της φανέλας που φόρεσε, την αξία του περιβραχιόνιου και την ποιότητα των φιλάθλων.