Πανιώνιος - Engraulis encrasicolus 2-2

Τα τελευταία χρόνια που ο Πανιώνιος συμμετέχει στο πρωτάθλημα χωρίς δικαίωμα μεταγραφών και χωρίς οικονομικά εύρωστη διοίκηση, αλλά με διαχειριστές των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, τα παιχνίδια αυτά έχουν χάσει την αίγλη τους. Αυτό όμως που κατά βάση επηρεάζει είναι η σκιά που πέφτει (ρίχνουν ή συντηρούν εσκεμμένα κάποιοι κύκλοι – διαλέγετε το σενάριο που θέλετε) περί συνεργασίας με την ομάδα του Πειραιά. Είναι ένα θέμα που σε μεγάλο βαθμό ψυχραίνει τον κόσμο μας, ο οποίος έχει εντελώς διαφορετική οπτική και στάση…Θέλω λοιπόν να καταλήξω ότι πριν μερικά χρόνια αυτό το παιχνίδι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ντέρμπυ, όχι τόσο βάση αγωνιστικών δεδομένων, αλλά διάθεσης, πίστης, στόχων και ενθουσιασμού. Σήμερα είναι ένα παιχνίδι όπου περισσότερο σκεπτόμαστε τι θα μας προσάψουν την επόμενη ημέρα λόγω αποτελέσματος παρά το καθαρά ποδοσφαιρικό γεγονός.

Για τα παραπάνω, δεν θα ήθελα να ασχοληθώ ιδιαίτερα με το αγωνιστικό σκέλος. Επιγραμματικά θα πω ότι η ομάδα απέδωσε αρκετά καλά, εκμεταλλευόμενη τη βαρεμάρα του Ολυμπιακού, προηγήθηκε με δύο πολύ ωραία γκολ, αλλά παραλίγο να χάσει όταν μπήκε στον αγωνιστικό ο Ντομίγκες, που είναι παίκτης ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου και απλά πάτησε λίγο γκάζι παραπάνω.

Ο βαθμός είναι χρήσιμος, ίσως όμως όχι αρκετός, μια που όλες οι άλλες ομάδες που διεκδικούν την παραμονή έχουν μεταμορφωθεί σε Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και  Μπάγερν Μονάχου, πετυχαίνοντας απίστευτα σερί νικών. Μονόδρομος λοιπόν η νίκη με τον ΠΑΟΚ, ενώ ιδιαίτερα χρήσιμο θα είναι το θετικό αποτέλεσμα στο εχθρικό Περιστέρι…

Παρ’ όλα τα δύο γκολ, την πιθανότητα νίκης και το ενδεχόμενο να πάει με ψηλά το κεφάλι παιδί μου στο σχολείο, σε μία τάξη που αποτελείται από 16 γαύρους, 1 βάζελο και έναν Πανιώνιο, έφυγα από το γήπεδο με βαριά καρδιά. Ίσως γιατί την ίδια στιγμή που τσιγκουνευόμασταν να βγάλουμε παιδικά εισιτήρια, τα περισσότερα από τα παιδιά που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο μετά το τέλος του παιχνιδιού ζητιάνευαν εμφανίσεις γαύρων… Αυτό δείχνει το μέλλον μας…