Αυτή η παροιμία παρουσιάζει στο 100% την εικόνα του σημερινού αγώνα. Η μέτρια Λάρισα κατάφερε να φύγει από την Νέα Σμύρνη με τον βαθμό της ισοπαλίας, απέναντι σε έναν Πανιώνιο που ενώ είχε σοβαρότατο κίνητρο για να πετύχει τη νίκη, εντούτοις δεν έδειξε το απαιτούμενο πάθος και διάθεση.
Το παιχνίδι ήταν για ‘μας μία από τα ίδια. Ο γνωστός Κρέσιτς, τα γνωστά αμυντικά λάθη, το χαμένο κέντρο, η επίθεση που δεν έκανε αισθητή την παρουσία της. Και μέσα σε όλο αυτό μοναδική φωτεινή εξαίρεση ο Εστογιάνοφ. Ο Χούτος που δήθεν είχε κάτι να αποδείξει ήταν σε άλλο γήπεδο. Είναι γεγονός ότι δεν τροφοδοτήθηκε ιδιαίτερα, όμως το παιχνίδι ήταν για εκείνον καταναγκαστικό έργο.
Με τη λήξη του παιχνιδιού δεν έλειψαν τα «γαλλικά» προς στους παίκτες ( επιλεκτικά πάντα, προς τους συνήθεις υπόπτους Μανιάτη, Μάκο κ.λ.π. Άλλοι όμως που ευθύνονται πραγματικά γιά την σημερινή κατάσταση σε αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό επίπεδο την έβγαλαν καθαρή) , η δικαιολογημένη γκρίνια και ακόμη και ξύλο μεταξύ Πανιώνιων. Γίναμε δηλαδή μια ωραία ατμόσφαιρα.
Βασικό παράπονο των φιλάθλων δεν ήταν τόσο ο χαμένος βαθμός, αλλά η αγωνιστική κατάρρευση της ομάδας και η έλλειψη πάθους. Πέρα από αυτό ο Πανιώνιος ήταν ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική και εξαιρετικά προβλέψιμη.
Μετά και από αυτό το αποτέλεσμα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Είναι απαράδεκτο ενώ καίγεσαι για βαθμούς και έχοντας να παίξεις στην έδρα σου με τον Λεβαδειακό, τον Ηρακλή και την Λάρισα να συγκεντρώνεις μόνο τέσσερις βαθμούς.
Στο ποδόσφαιρο βέβαια γίνονται θαύματα και έχουμε ξανακάνει εκπλήξεις στον δεύτερο γύρο. Αυτή τη στιγμή όμως η ομάδα δείχνει να βουλιάζει διαρκώς και περισσότερο.
Στα αξιοσημείωτα του αγώνα η πρώτη συμμετοχή του Ντρέσεκ, η πρώτη του Σταματόπουλου στον πάγκο, η αξιοπρόσεκτη προσέλευση του πικραμένου κόσμου και το γκολ του Τζαβέλα.
Το έργο του κου Τσακίρη είναι πάρα πού δύσκολο. Αυτή τη στιγμή η πρώην υγιέστατη ομάδα μας δείχνει να νοσεί σοβαρά σε κάθε επίπεδο. Ας πάρουμε απόφαση ότι η χρονιά είναι χαμένη. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως από πρόσωπα και καταστάσεις που μας πηγαίνουν διαρκώς και πιο πίσω.
3 σχόλια:
Δυστυχώς, νομίζω πως είμαστε βαθιά διχασμένοι. Εννοώ τους φιλάθλους, όχι την ομάδα, που απλά δεν βλέπεται. Πηγαίνοντας γιά το γήπεδο είδα 3-4 καλούς μου φίλους που, κάπως χαζοχαρούμενα (έτσι μου φάνηκε, τουλάχιστον) έδειχναν ευτυχείς που έφυγε ο Λίνεν, γιατί "ήταν λίγος κα μέχρι εδώ μπορούσε", "έκλεινε τα μάτια στις μίζες κάποιων, αν δεν ήταν και συμμέτοχος", "έβαζε συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους", κτλ. κτλ.
Μόνο μετά το ματς, ειλικρινά,είδα στην έξοδο 3-4 άγνωστους σε μένα φίλους, να λένε σαρκαστικά πως "ευτυχώς που διώξαμε το Γερμανό και πάμε γιά την υπέρβαση". Κάνα-δυό ακόμα, τελείως αμήχανα και σαστισμένα,αναρωτιόντουσαν που πήγε η περυσινή ομάδα, η ακόμα και η ομάδα που έπαιξε με τη Νάπολι, μέσα-έξω!
Τι να πως? Μου είναι ακατανόητα αυτά τα πράγματα. Είχαμε μία σοβαρή ομάδα που Ιούλιο μήνα την είδα με τη Νάπολι και - με όλες τις ελλείψεις - μου άρεσε! Και τώρα ...
Δεν ξέρω ...
ΥΓ. Αληθεια, ο Ρεκόμπα τις μονές αγωνιστικές παίζει ή τις ζυγές? Έχω λίγο μπερδευτεί!
Γενικευμένη τρικυμία εν κρανίω. Μια ερώτηση μόνο: o Μανιάτης αριστερό χαφ?
Πρέπει να πάρουμε απόφαση να μην δίνουμε σημασία σε φίλους και σε γνωστούς από το γήπεδο. Δεν βρίσκεις άκρη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το πρόβλημα ξεκινάει από το αποδυτήρια και πρέπει να πέσουν κεφάλια. Πέρα απ' όσα ακούσαμε όλοι από φίλους και γνωστούς για τον Λίνεν, είδαμε και πολλούς άλλους να είναι διατεθειμένοι να δώσουν συγχωροχάρτι σε αυτούς που δίχασαν τον κόσμο και την ομάδα με αντάλλαγμα ένα γκολ. Το πλέον απαράδεκτο όμως ήταν το ξύλο που έπεσε στην 4 ανάμεσα σε Πανιώνιους.
Δημοσίευση σχολίου