Δεν θα ήθελα να κάνω οποιοδήποτε άλλο σχόλιο για τις δηλώσεις του Αλβάρο Ρεκόμπα ή την ερμηνεία τους από τον κ. Τσακίρη.
Έχω να πω μόνο τα εξής: Είμαι αμετανόητα πιστός φίλαθλος της ομάδας, ανεξαρτήτως του πόσο μου στοιχίζει σε διάφορους τομείς της ζωής μου. Είμαι όπως ακριβώς ήμουν και την πρώτη ημέρα που ΕΠΕΛΕΞΑ να μπω στην Πανιώνια οικογένεια.
Εάν και εφόσον κάποτε μετανιώσω για οποιαδήποτε επιλογή μου, ολοκληρώνω την αποστολή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και φεύγω χωρίς πολλά πολλά...
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Και για να το πω και πιο λαϊκά. Ότι κι αν ακούσω, ότι κι αν δω, όσο κι να θέλουν να γκρεμίσουν όλα όσα με κόπο χτίστηκαν, ΔΕΝ πρόκειται να ΞΕΝΕΡΩΣΩ με ΤΙΠΟΤΑ. Η ιστορία του καθενός γράφεται καθημερινά από τις πράξεις και τις παραλήψεις του και ολοκληρώνεται στο τέλος της ζωής ή της σταδιοδρομίας του σε έναν χώρο.
Ειναι καταλυτικο το υφος του σχολιου σου.Και μελαγχολικο,μεχρι σιωπης,ταυτοχρονα.Για μενα τουλαχιστον.
Ας αφησουμε τις μελαγχολιες τωρα. Κανεις δεν μπορει να προδωσει τα Πανιωνια ιδανικα μας, no matter how hard he tries. Αυριο θα ειναι μια καλυτερη μερα.
Ειναι μια δυσκολη μερα η σημερινη. Ολοι φαγαμε μια γροθια στο στομαχι(by Zamis)
Don"t walk away in silence...
το γεγονός είναι ένα: Όλοι αυτοί που κάνουνε δηλώσεις και λένε διάφορα, δεν ήταν Πανιώνιοι πριν έρθουν, είναι περαστικοί, και όταν θα φύγουν, θα ξεχάσουμε και τα ονόματα τους... Πριν από αυτούς, περάσανε κι άλλοι, και μετά θα έρθουν άλλοι. Οι οπαδοί, θα είμαστε οπαδοί μέχρι να πεθάνουμε.
Δύο γροθιές φάγαμε. Δε μπορώ να ακούω άλλο για μέτρια ομάδα σκαλοπάτι, μέτριο πρωτάθλημα, εκατομμύρια ευρώ,μετανοιωμένους κάθε είδους και για φιλάθλους με υποχρεώσεις. Λίγη μπαλίτσα βλέπαμε και περνούσαμε όμορφα. Αυτό ήταν όλο...Δεν είπαμε να γίνουμε Ρεάλ.Μιά χαρά ομάδα είχαμε και μας πρόσεχαν όλοι. Τώρα ψάχνουμε δικαιολογίες για αποτελέσματα με ομάδες όπως ο Εργοτέλης και ο Λεβαδειακός. Κατάντια...
Και για να ξενερώσω κι εγώ μερικούς θα πω: ο.κ, αν δεν είχαμε σταρ στην ομάδα και πλούσιο πρόεδρο πόσο πιο χάλια θα ήμασταν; Μπορεί να πέφταμε και κατηγορία. So what. Τουλάχιστον θα είχαμε την αξιοπρέπεια να μη θεωρούμε ότι βρέχει όταν μας φτύνουν...Και αυτό το προτιμώ απ' ό,τιδήποτε άλλο...
Άσε που θα ξέραμε και τον λόγο της κατάντιας μας.
Από τον Μπέο είχαμε ένα σωρό παράπονα, όμως δεν μας χτύπησε ΠΟΤΕ το πόσα χρήματα έβαλε στην ομάδα. Και δεν ήταν καν ο πλουσιότερος Πάνθηρας.Και όχι τίποτα άλλο. Εξακολουθεί να μη χάνει παιχνίδι μέχρι σήμερα.Αυτά γιά την ιστορία και μόνο.
Για να μη λέμε και πολλά, αυτοί είμαστε, αυτό είναι το Ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτός είναι ο Πανιώνιος και σε όποιον αρέσει.Δόξα τω θεώ υπάρχουν πολλές επικερδείς δραστηριότητες στην ελεύθερη οικονομία και πολλές μα πάρα πολλές μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό...Ο Πανιώνιος όμως είναι μοναδικός, έστω και στα δικά μας μάτια μόνο.
Και ειναι δικος μας !!!!
Ήταν λάθος η κριτική που έκανα πρόσφατα στον Μανόλο και ζητώ συγνώμη. Τουλάχιστον αυτός παίζει για να ευχαριστήσει τον κόσμο. Με τον δικό του έστω τρόπο και σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Οι άλλοι;
Οι παίκτες μετανιώνουν που έρχονται ή με το που φτιάχνονται λίγο θέλουν να φύγουν. Ο Πρόεδρος μετανιώνει για τον χρόνο και για τα χρήματα που έχασε.
Κι εμείς τι ρόλο παίζουμε σε όλα αυτά; Να τα βράσω τα 120 χρόνια όταν όλοι θα ήθελαν να είναι κάπου αλλού.
Όχι κύριοι. Εγώ είμαι εκεί που πάντα ήθελα να είμαι...Και περνάω υπέροχα παρ' όλες τις...
και δεν γινομαι ετσι με τιποτα
http://www.youtube.com/watch?v=rAMY0nYGIu8
Πιστευω οτι το παρακατω version ειναι μακραν το καλυτερο:
http://www.youtube.com/watch?v=OE40vhO_lhA
Και το αφιερωνω σε ολους εκεινους που μας πικραινουν. Παρακαλω ακουστε το ΟΛΟΙ.
Ισως να ειναι και το πλεον καταλληλο για υμνος των ανεξαρτητων Πανωνιων blogs.
έγραψες!!!
lol!!!
να πανε να @@@@@@@@ ολοι παρεα
Ίσως αυτό που θα γράψω να είναι λίγο άσχετο με το θέμα, ίσως όμως.
Θυμάμαι πριν κάμποσα χρόνια (Αύγουστος 1997), σχεδόν 18 ετών και μόλις είχα τελειώσει από τις καλοκαιρινές μου διακοπές (ουσιαστικά εργαζόμενος σε μια κατασκήνωση της περιοχής) και είχα κάποια καλά λεφτά, για το νεαρόν της ηλικίας, στην τσέπη μου.
Μαζί με έναν φίλο συν-Πανιώνιο είχαμε κανονίσει να κατέβουμε Νέα Σμύρνη και να δούμε από κοντά την ομάδα στην έναρξη του πρωταθλήματος σε αγώνα με τον Παναθηναϊκό.
Ο φίλος μου θα κατέβαινε νωρίτερα (είχε κάτι συγγενείς εκεί), εγώ πάλι θα έπαιρνα το τρένο λίγο πριν τα μεσάνυχτα Σαββάτου και νωρίς το πρωί θα έφτανα για πρώτη φορά στην ζωή μου στην Αθήνα.
Με το πρώτο φως του ήλιου άνοιξα τα μάτια μου και ήδη βρισκόμουν έξω από την πόλη. Μπήκα σε ένα ταξί, με ρώτησε που πήγαινα, δεν ήξερα πραγματικά που έπρεπε να πάω, του είπα στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης.
Κατά τις 10 το πρωί της Κυριακής έφτασα έξω από το Δημοτικό Στάδιο. Δεν ήξερα πολλά πράγματα για την περιοχή, είχα διαβάσει για τους "Πάνθηρες" και κάποια "Λέσχη Φίλων του Πανιωνίου". Η λέσχη ήταν ανοικτή. Μπήκα μέσα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, φορούσα μια μπλούζα της Μπαρτσελόνα πάνω στο σήμα της οποίας είχα ράψει κάπως αδέξια ένα σήμα του Ιστορικού. Η λέσχη έμοιαζε περισσότερο με χαρτοπαικτική λέσχη ή καφενείο.
Κάποιοι που βρίσκονταν ήδη μέσα με κοίταξαν επίμονα και ίσως και περίεργα. Τους ρώτησα για την ομάδα, με ρώτησαν τι κάνω τόσο νωρίς εδώ και από που ήμουνα
(βλέπεις καινούρια φάτσα στην περιοχή, δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να το καταλάβουν). Αποκρίθηκα "από τις Σέρρες". "Έχουμε Πανιώνιους στις Σέρρες?" ρώτησαν με θαυμασμό. Δεν ήξερα τι να απαντήσω, ούτε εγώ θα με πίστευα!
Μου είπαν 2-3 πράγματα για την Νέα Σμύρνη, έκανα και μια βόλτα στην Πλατεία και περίμενα να έρθει το απόγευμα που είχαμε δώσει ραντεβού με τον φίλο μου κάπου έξω από το γήπεδο.
Ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή να μπω στο γήπεδο να δω την ομάδα να αγωνίζεται και από κοντά. Δεν είχαμε τους παικταράδες στο ρόστερ και από την άλλη αντιμετωπίζαμε έναν Παναθηναϊκό – η μισή Εθνική Ελλάδος -. Δεν περίμενα από την ομάδα να κερδίσει, περίμενα όμως να δω έναν ωραίο αγώνα από την πλευρά μας, πάθος και Πανιώνια ψυχή.
Το σφύριγμα της λήξης με βρήκε με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία η ήττα με στεναχώρησε (αλήθεια ποιος θέλει να βλέπει την ομάδα του να χάνει), από την άλλη όμως η βραδιά αυτή έμεινε χαραγμένη στην ψυχή μου για όσα έζησα εκείνες τις δύο υπέροχες μέρες. Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμουν ήδη στον Σταθμό Λαρίσης επιστρέφοντας σπίτι μου.
Για την ιστορία, εκείνη η ομάδα των Καμίτση, Βόκολου, Σαπουντζή, Φύσσα, Ναλιτζή, Κατσιαμπή και των άλλων παιδιών, λίγους μήνες αργότερα νίκησε τον
Για την ιστορία, εκείνη η ομάδα των Καμίτση, Βόκολου, Σαπουντζή, Φύσσα, Ναλιτζή, Κατσιαμπή και των άλλων παιδιών, λίγους μήνες αργότερα νίκησε τον Παναθηναϊκό στον Τελικό Κυπέλλου, με 9 παίκτες από το 70ο λεπτό και έφεραν το κύπελλο στην Πλατεία.
Δημοσίευση σχολίου