ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Αυτές οι τελευταίες ημέρες του χρόνου είναι αρκετά περίεργες. Είναι γιορτινές και ταυτόχρονα μελαγχολικές. Είναι ημέρες γεμάτες υπερκαταναλωτισμό και γκλαμουριά όχι όμως σώνει και καλά γεμάτες από ευτυχία.

Τη στιγμή που ένας χρόνος τελειώνει όλοι μας λίγο πολύ κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τον απολογισμό του 2008 για τον Πανιώνιο.

Την ίδια ημέρα πέρσι σκεφτόμασταν ότι έχουμε μια νοικοκυρεμένη ομάδα με τον καλύτερο προπονητή στην Ελλάδα, με ένα πολλά υποσχόμενο έμψυχο δυναμικό και πολλά προβλήματα στην αμυντική γραμμή. Όλοι μιλούσαμε για την ανάγκη ενδυνάμωσης της ομάδας στην άμυνα και συγκεκριμένα ζητούσαμε την απόκτηση ενός κεντρικού αμυντικού. Η ομάδα είχε χάσει αρκετούς βαθμούς αλλά θεωρούσαμε ότι θα ανεβαίναμε στον δεύτερο γύρο, προκειμένου να ξαναβγούμε στην Ευρώπη.

Η ομάδα απέκτησε αρκετούς αμυντικούς παίκτες , χάνοντας όμως τον Σπυρόπουλο, καθώς και έναν επιθετικό, για τον οποίο αρχικά όλοι είχαμε τις αμφιβολίες μας. Με την έναρξη του δεύτερου γύρου και κάποια εκπληκτικά αποτελέσματα, όπως το άνετο διπλό στην Ξάνθη και το φανταστικό διπλό στην Α.Ε.Κ όλοι νομίζαμε ότι η ομάδα πρόκειται να κινηθεί σε άλλο επίπεδο. Οι επιφυλάξεις για τον συγκεκριμένο επιθετικό άρθηκαν και το όνομά του έγινε σύνθημα στα στοματά μας. Τα αμυντικά προβλήματα δεν είχαν βρει λύση όμως η επίθεση έβγαζε φωτιές. Το μόνο παράπονο που είχαμε είναι ότι είχαμε βαρεθεί να είμαστε οι φτωχοί πλην τίμιοι. Η ομάδα των ταλαντούχων πιτσιρικάδων που είχε χρόνια να υποδεχθεί κάποιον παικταρά στο αεροδρόμιο.

Ο δεύτερος γύρος ολοκληρώθηκε γρήγορα, με εμάς να πετυχαίνουμε κάποια εκπληκτικά αποτελέσματα όπως η τεσσάρα επί του Αστέρα, αλλά παράλληλα να γνωρίζουμε και μεγάλες ήττες, όπως η τεσσάρα από τον Ολυμπιακό, όμως για πρώτη φορά μετά από χρόνια φεύγαμε από το γήπεδο με ψηλά το κεφάλι, ακόμη κι αν είχαμε ηττηθεί εντός έδρας με τέτοιο ευρύ σκορ.

Αυτό που μας κομπλεξάρισε την περσινή χρονιά ήταν ο τρόπος που αποκλειστήκαμε από το uefa. Πράγματι χάσαμε μια τεράστια ευκαιρία να κάνουμε τους πάντες να παραμιλάνε για ‘ μας. Να παραδεχθούμε όμως ότι η ομάδα δεν είχε το κουράγιο να συνεχίσει παραπέρα…

Η ολοκλήρωση των πλέι οφ μας βρήκε σχεδόν στους στόχους μας. Ακολούθησε η απομάκρυνση της φροντ λάιν της ομάδας. Φερνάντες και Τζιμπούρ μας κούνησαν το μαντίλι και η ομάδα έδειχνε ξυπόλητη στα αγκάθια. Ακολούθησε το περίεργο πρόγραμμα προετοιμασίας ελέω ιντερότο, από το οποίο έλειψαν κάποιοι σημαντικοί παίκτες της σημερινής ομάδας.

Η ομάδα έδειξε καλά δείγματα στο ιντερτότο και άφηνε υποσχέσεις για το μέλλον. Ήταν φανερό όμως ότι δεν ήταν πια η ίδια.

Τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα οδήγησαν και σε τυπική απομάκρυνση τον μεγαλομέτοχο και σε περίεργα διοικητικά μορφώματα. Κάπου εκεί άρχισε να ξεθωριάζει η εικόνα της νοικοκυρεμένης ομάδας. Στον αντίποδα όμως ήρθε το όνειρο της υπέρβασης. Η λέξη αυτή φάνταζε στα αυτιά μας ότι η Μεγάλη Ιδέα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Ο Πανιώνιος θα ήταν πλέον αξιοπρόσεκτος για τα αστέρια του και όχι μόνο για την ιστορία, το ήθος ή τα ταλέντα που αναδείκνυε.

Ο Μεγαλο – ιδεατισμός μας είχε ονοματεπώνυμο: Αλβάρο Ρεκόμπα.

Ακολούθησε η ιστορία με τον Λίνεν που μας πλήγωσε όλους. Ο Πανιώνιος φαίνονταν να ανταλλάσει το ήθος με την λάμψη. Και αυτό δεν άρεσε σε κανέναν συνειδητοποιημένο Πανιώνιο.

Για να δούμε όμως πόσα από τα περσινά μας όνειρα πραγματοποιήθηκαν;

Και φέτος και πέρσι είχαμε τους σχεδόν τους ίδιους βαθμούς. Καμία εξέλιξη.

Η ομάδα και πέρσι και φέτος έχει προβλήματα στην άμυνα. Καμία εξέλιξη.

Έχασε αγαπητούς και χρήσιμους παίκτες. Ο Σπυρόπουλος, ο Φερνάντεζ και ο Τζιμπούρ δεν πρόκειται να ξεχαστούν. Καμία εξέλιξη.

Αποκτήσαμε τον Ρεκόμπα. Μας χάρισε ελάχιστες στιγμές μαγείας. Μέχρι και σήμερα όμως το σύνθημα «τελειώσανε τα αστεία, θα χάνετε πριν έρθετε πλατεία δεν έχει πρακτική εφαρμογή.

Αποκτήσαμε τον Φαμπιάν Εστογιανώφ, που σίγουρα μέχρι σήμερα έχει κλέψει την παράσταση. Εξέλιξη.

Ο Τσακίρης ανέλαβε επισήμως τα ηνία. Εξέλιξη.

Γενικά αυτή τη χρονιά ήρθαν τα πάνω κάτω σε όλους τους τομείς, χωρίς η ομάδα τη στιγμή αυτή να δείχνει καλύτερη από πέρσι. Από την μία είδαμε το πρώτο Πανιώνιο sold out και από την άλλη παραλίγο να δούμε την ομάδα να διαλύεται. Και όλα αυτά μέσα σε ένα μήνα.

Αυτή τη στιγμή δείχνουμε καλύτεροι απ’ ότι πριν από ένα μήνα και ελπίζουμε να ανέβουμε εάν και εφόσον λύσουμε το αμυντικό πρόβλημα, δεν παραχωρηθούν παίκτες, ενισχυθούμε στην επίθεση, παίξει ο Ρεκόμπα, σκοράρει ο Χούτος και ασφαλώς συνεχίσουν όλες οι υπόλοιπες ομάδες να έχουν τα χάλια τους.

Όλα αυτά είναι μελαγχολικά όσο οι ημέρες που διανύουμε.

Το πιο μελαγχολικό όμως είναι ότι για άλλη μια χρονιά κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ως Πανιώνιοι είμαστε σχεδόν υποχρεωμένοι να αντέχουμε στα προβλήματα, τις κακουχίες και τις αδικίες. Προσωπικά δεν πρόκειται να το κάνω. Δεν θέλω να είμαι ο Ξανθόπουλος ή ο Βασιλάκης Καϊλας των φιλάθλων. Αν οι παίκτες παίζουν καλά βοηθούν τον εαυτό τους, την ομάδα και εμάς. Αν όχι δικό τους πρόβλημα. Τα ίδια ισχύουν και για την διοίκηση. Γι αυτούς τα λάθη πληρώνονται με χρήμα. Εμείς πάλι τα πληρώνουμε με δύο χαμένες ώρες στο γήπεδο. Μικρό το κακό.

Αποφάσισα ότι η Κυριακή είναι η τελευταία ημέρα της εβδομάδας. Όχι ότι πρέπει σώνει και καλά να ασχολούμαστε μια ολόκληρη εβδομάδα με την Κυριακή. Το ποδόσφαιρο υπάρχει απλά για να ομορφαίνει κάπως τη ζωή και τίποτα περισσότερο.

Μέσα σε αυτό το πνεύμα θέλω επιτυχίες για την ομάδα. Για να περνάει ωραία η Κυριακή μου και για να κάνω λίγη καζούρα στους βαζελόγαυρους μεσοβδόμαδα. Μέχρι εκεί.

Γι’ αυτό θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους σας καλή χρονιά, χρόνια πολλά και ιδίως καλά. Πρωτίστως όμως υγεία.

Στην ομάδα θα ήθελα να ευχηθώ επιτυχίες, στους παίκτες υγεία και στην διοίκηση καλά μυαλά. Καμιά φορά ας ακούν και την φωνή των φιλάθλων. Καλοί οι οπαδοί, αλλά δεν είναι δυνατόν να είναι πάντα οι συνομιλητές και συνοδοιπόροι της διοίκησης. Έχουμε κι εμείς φωνή.

Ας ελπίσουμε ότι ο Άη Βασίλης θα φέρει τα ποδοσφαιρικά δώρα που περιμένουμε και ότι το 2009 θα ασχολούμαστε μόνο με τις επιτυχίες της ομάδας και όχι με την κριτική των προβλημάτων.

Ευτυχισμένο το 2009.