Ο πάτος είναι κοντά...

Το Κορωπί ήταν το τελευταίο πεδίο μάχης ανάμεσα στην διοίκηση του Πανιωνίου και τον Κωνσταντίνο Τσακίρη. Πως φτάσαμε ως εδώ;

Το προπονητικό ήταν το μεγαλύτερο έργο που φτιάχτηκε ποτέ για τον Πανιώνιο και ίσως το μεγαλύτερο που θα φτιαχτεί ποτέ. Ικανοποιούσε το πάγιο αίτημα της ομάδας για εξεύρεση κατάλληλου χώρου που θα μπορούσε να υποστηρίξει επιστημονικού επιπέδου ανάπτυξη των ακαδημιών και της πρώτης ομάδας. 

Η έναρξη της λειτουργίας του συνοδεύτηκε με την πρόσληψη του κου Μαλντέρα, ο οποίος είχε αναλάβει να οργανώσει τις ακαδημίες σε ευρωπαϊκά πρότυπα, γεγονός που θα καθιστούσε τον Πανιώνιο αγωνιστικά και οικονομικά αυτάρκη. Ο ρόλος και το έργο του κου Μαλντέρα είναι αμφιλεγόμενος. Πολλοί τον θεωρούν αποτυχημένο και του αποδίδουν ευθύνη για την καθυστέρηση παραγωγής νέων ταλέντων. Το θέμα είναι ότι όταν ο Πανιώνιος των υποδομών μπήκε σε σωστό δρόμο (τουλάχιστον στο σκέλος που έχει να κάνει την ΠΑΕ και τις ομάδες από την u17 και πάνω) μας προέκυψε η περίοδος Κιντή.

Ο κος Κιντής εξήγγειλε τη δημιουργία μιας χαμηλού κόστους ομάδας, αποτελούμενης από νεαρούς παίκτες. Βέβαια η ομάδα που δημιούργησε κάθε άλλο παρά χαμηλού κόστους ήταν και βέβαια στηρίζονταν σε παίκτες που δεν προέρχονταν από τις ακαδημίες μας. Άρα φτάσαμε στον τραγέλαφο να υποβαθμίζει η ίδια η ΠΑΕ τις υποδομές της. Όταν πέρασε η λαίλαπα Κιντή και ξεκίνησαν να λειτουργούν οι u ομάδες όπως πρέπει, είδαμε τις πρώτες επιτυχίες σε κάθε επίπεδο. Επιστέγασμα των επιτυχιών αυτών ήταν η κλήση πολλών νεαρών παικτών μας στις μικρές εθνικές ομάδες (πρώτη φορά σε τέτοια έκταση), οι αγωνιστικές επιτυχίες σε επίπεδο u ομάδων και τα οκτώ επαγγελματικά συμβόλαια σε ταλαντούχους παίκτες που προωθήθηκαν στην πρώτη ομάδα. Αν σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά έγιναν μέσα σε πέντε χρόνια, στα μισά των οποίων όμως το προπονητικό δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε (Μαλντέρα – Κιντής), καταλαβαίνουμε το μέγεθος της επιτυχίας.

Έχουμε αναλύσει εκτενώς και επί χρόνια τους λόγους αποχώρησης του κου Τσακίρη από την ομάδα. Καλώς ή κακώς, από δικά του λάθη ή από λάθη άλλων (δεν έχει σημασία) έφτασε στο σημείο να θελήσει να αποχωρήσει από την ομάδα. Στο σημείο αυτό κάλεσε κάθε ενδιαφερόμενο να καταθέσει την πρότασή του για το πλειοψηφικό πακέτο, παρέχοντας τη δυνατότητα να ελέγξει πλήρως τα οικονομικά της ΠΑΕ, έχοντας όμως την υποχρέωση να καταβάλει το ποσό των μόλις 5.000 ευρώ στον ερασιτέχνη. Όσοι ήταν Πανιώνιοι και είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν την ΠΑΕ είχαν την ευκαιρία να δώσουν τα πέντε χιλιάρικα, να ελέγξουν τα οικονομικά και να αγοράσουν την ομάδα. Δεν το έκανε κανείς. Και δεν είναι περίεργο, γιατί μιλάμε για την αρχή της κρίσης, όταν ένας – ένας όλοι οι οικονομικά ισχυροί αποσύρθηκαν από τον αθλητισμό. Θα συνυπολογίσουμε ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε μολονότι η οικονομική κατάσταση τότε (της χώρας και του Πανιωνίου) ήταν σαφέστατα καλύτερη.

 Η ουσία είναι ότι ο μοναδικός που ενδιαφέρθηκε σοβαρά για την ομάδα ήταν ο Ψωμιάδης. Ο Τσακίρης ήθελε να φύγει, δεν είχε άλλη εναλλακτική εκείνη τη δεδομένη στιγμή και κάπου μέσα του θεωρούσε ότι η ομάδα ίσως είχε ελπίδα να σταθεί με έναν παράγοντα επιπέδου Ψωμιάδη σε ένα πρωτάθλημα που θα διεξάγονταν ανάμεσα σε παράγοντες τέτοιου είδους. Όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει σε στοιχεία της εποχής για να δει ποιοι ήταν πρόεδροι ομάδων εκείνη τη δεδομένη στιγμή και θα καταλάβει που πήγαινε το πράγμα. Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξαν πολλές και δικαιολογημένες αντιδράσεις για το πρόσωπο του Μάκη Ψωμιάδη. Αυτές εκφράστηκαν είτε δυναμικά (διαμαρτυρίες – συλλαλητήρια) είτε με παροχή συμβουλών από ανθρώπους που εκτιμούσαν τον πρώην μεγαλομέτοχο. Ήταν άδικο για την ομάδα, για τον κόσμο, για την ιστορία, αλλά και για τον ίδιο τον κ Τσακίρη, να τον διαδεχθεί και να αναλάβει τις τύχες της ομάδας κάποιος με την ιστορία του Μάκη Ψωμιάδη.

 Το deal δεν προχώρησε όχι γιατί ο κος Τσακίρης πείστηκε από τις διαμαρτυρίες, αλλά γιατί πιστεύω ότι μάλλον είχε πληροφόρηση για το θέμα με το κύκλωμα των στημένων αγώνων και επειδή ο κος Βεντούρης του πρόσφερε τη δίοδο διαφυγής (για τους δικούς του λόγους), με την ανάληψη του πλειοψηφικού πακέτου από τον Ερασιτέχνη. Η συμφωνία, απ’ όσο ξέρω, προέβλεπε ότι ο κος Τσακίρης θα άφηνε στην ομάδα ένα σημαντικότατο ποσό το οποίο θα κάλυπτε την αποπληρωμή όλων των υποχρεώσεων της ομάδας, μέχρι και την στιγμή της αποχώρησής του. Τις υποχρεώσεις πέραν του σημείου αυτού τις αναλάμβανε η νέα διοίκηση. Δίκαιο. Δυστυχώς, τα χρήματα αυτά όμως δεν πήγαν στην κάλυψη των υποχρεώσεων που άφηνε ο κος Τσακίρης μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά σε ακριβές μεταγραφές προπονητών και παικτών. Αυτό σημαίνει ότι η διοίκηση Τσάβαλου ανέλαβε τελικά μόνο υποχρεώσεις από δύο διοικήσεις και τραγικά μειωμένα έσοδα. Από τις απαιτήσεις αυτές δύο είναι οι εξαιρετικά επείγουσες. Αυτές προς το δημόσιο (φόροι, Φ.Π.Α, ασφαλιστικά ταμεία) και οι απαιτήσεις προς παίκτες που κατόπιν ένδικων μέσων μπορούν να οδηγήσουν σε αφαίρεση βαθμών, άρα σε υποβιβασμό και οικονομική καταστροφή.

Η διοίκηση Τσάβαλου προσπάθησε να μειώσει τα έξοδα και χρησιμοποίησε παίκτες και από τις υποδομές (άρα αγωνιστικά έκανε την απόλυτα σωστή κίνηση). Παράλληλα βρέθηκε στην εξαιρετικά δύσκολη θέση να πρέπει να αποπληρώνει μεγάλες απαιτήσεις από το παρελθόν, ενώ δεν είχε τις οικονομικές δυνάμεις να πληρώνει τις τρέχουσες απαιτήσεις. Το σημείο αυτό είναι κομβικό. Όταν δεν έχεις πληρώσει τις παλαιές απαιτήσεις του δημοσίου, δεν μπορείς να πληρώσεις τις τρέχουσες, άρα τα μέλη της παρούσας διοίκησης, ουσιαστικά έχαναν την προστασία που τους παρείχε ο διορισμός τους από το πρωτοδικείο και βρίσκονταν πάντα αντιμέτωποι με την φυλακή και την κατάσχεση ατομικών περιουσιακών τους στοιχείων. Μολονότι σχετικά γρήγορα κατάλαβαν την κατάσταση, δεν έκαναν το αυτονόητο, δηλαδή να προσπαθήσουν να συνεργαστούν με τον Τσακίρη ή να βρουν τρόπο , σκεπτόμενοι πονηρά, να τον εμπλέξουν στο πρόβλημα, αλλά άνοιξαν μέτωπο. Εκείνοι τον καλούσαν να πληρώσει κάθε απαίτηση που είχε δημιουργηθεί ή διακανονισθεί από δικές του διοικήσεις (και «έσκαγαν» μετά την αποχώρησή του από την ομάδα και μολονότι τα χρήματα που άφησε δεν είχαν χρησιμοποιηθεί για τον συμφωνηθέντα σκοπό), εκείνος επικαλούνταν τη συμφωνία με τον Βεντούρη και το χάσμα βάθαινε. Για να είμαστε τίμιοι, να πούμε ότι καμία διοίκηση, καμία διαχείριση στην Ελλάδα δεν πληρώνει άμεσ και τοις μετρητοίς. Είναι λογικό να διακανονίζει οφειλές και να τις μεταφέρει στο μέλλον (και η νυν διοίκηση το κάνει). Όταν κάποιος αποκτά μια επιχείρηση, θέτει κάποιους όρους. Σίγουρα μαζί με την επιχείρηση αποκτά το ενεργητικό και το παθητικό της. Από τη στιγμή που ο κος Τσακίρης έδωσε την ΠΑΕ, δεν ήταν υποχρεωμένος να καλύψει τις υποχρεώσεις μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τυπικά αυτές ανήκουν σ' αυτόν που αποκτά την επιχείρηση ως σύνολο ενεργητικό και παθητικό). Παρ' όλα αυτά άφησε χρήματα. Αν λοιπόν κάποιοι θεωρούν ότι έχει ευθύνη για τις οφειλές μετά από το σημείο της αποχώρησής του, τότε μάλλον αναγνωρίζουν ευθύνη της σημερινής διοίκησης για οφειλές της μετά από τυχούσα πώληση της Π.Α.Ε σε κάποιο επιχειρηματία. Αυτό δεν στέκει σε καμία περίπτωση.

Είναι δεδομένο ότι τα 450.000 ευρώ που δίναμε τον χρόνο για το προπονητικό ήταν λίγα σε σχέση με αυτά που έδιναν άλλες ομάδες, ήταν επίσης λίγα σε σχέση με αυτά που θα μπορούσαμε να κερδίσουμε από την πώληση παικτών, εφόσον λειτουργούσε σωστά το προπονητικό, ήταν πολλά όμως σε σχέση με τις τρέχουσες οικονομικές μας δυνάμεις και σε σχέση με την βασική επιλογή της ΠΑΕ να συνεχίσει τις σχέσεις που είχαν αναπτυχθεί από την διοίκηση Βεντούρη με τον Ολυμπιακό, που είχαν σαν αποτέλεσμα την αποψίλωση του ρόστερ μας και μάλιστα σε χαμηλή τιμή. 

Η νυν διοίκηση, αντί να εξηγήσει στον κόσμο την κατάσταση, αντί να διατηρήσει όρους διαφάνειας και να συναποφασίσει με τον κόσμο για βασικές επιλογές της ομάδας (διότι όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, ο Πανιώνιος τυπικά ανήκει ιδιοκτησιακά στον κόσμο του και όχι στην κάθε εκλεγόμενη διοίκηση) αντί να προσπαθήσει να ενώσει κάθε πανιώνια δύναμη, προσπάθησε εκ του σύνεγγυς και χωρίς να έχει τις οικονομικές δυνάμεις να τρέξει την ομάδα, ανοίγοντας μέτωπο με τον μοναδικό άνθρωπο που αντικειμενικά μπορούσε να τη βοηθήσει. Η νυν διοίκηση έκανε άλλο ένα τραγικό διοικητικό σφάλμα. Πιεζόμενη από τις οφειλές, άφησε ελεύθερους όλους τους αξιόλογους παίκτες μας, γλύτωσε από το συμβόλαιό τους, χωρίς όμως να κατορθώσει να βάλει στα ταμεία της Π.Α.Ε ούτε ένα ευρώ από πώληση.Αδιέξοδο.

Από τη στιγμή που ο κος Τσακίρης είχε αποχωρήσει από την ΠΑΕ ύστερα από την παραχώρηση του πλειοψηφικού πακέτου, το μόνο μέσω πίεσής του από την ΠΑΕ ήταν το προπονητικό. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε η νέα διοίκηση, βρέθηκαν κάποια στελέχη της που ζήτησαν από τον Τσακίρη να τους παραδώσει τη διαχείριση του προπονητικού, αίτημα που φάνταζε τρελό εκείνη τη δεδομένη στιγμή, αφού ουσιαστικά του ζητούσαν να διαχειρίζονται εκείνοι  ένα δικό του περιουσιακό στοιχείο.

 Πάνω στο προπονητικό λοιπόν στήθηκε όπως προανέφερα η τελευταία φάση του πολέμου. Οι κόντρες οδηγούν στην άρνηση του κου Τσακίρη να παραχωρήσει το προπονητικό για την προετοιμασία της ομάδας πέρσι το καλοκαίρι. Αυτό είναι κομβικό σημείο και λάθος του κου Τσακίρη. Ύστερα από διαρκείς διαμάχες και αφού η νυν διοίκηση είχε απειλήσει ότι θα αποχωρήσει από το προπονητικό, άρα επί της ουσίας απειλούσε τον Τσακίρη ότι θα αναγκάζονταν να αποπληρώνει από μόνος του τα χρήματα που δανείστηκε προκειμένου να κατασκευαστεί το έργο και με δεδομένο ότι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε άλλος ενδιαφερόμενος για τον προπονητικό, ο κος Τσακίρης μείωσε το τίμημα χρήσης του χώρου και παρέδωσε την διαχείριση στην διοίκηση της ΠΑΕ. Ακριβώς όμως επειδή η συμφωνία αυτή ήταν ουσιαστικά προϊόν εκβιασμού (θεμιτού ή αθέμιτου - ο καθένας το κρίνει αλλιώς), ο κος Τσακίρης απάντησε όταν βρέθηκε η ευκαιρία με την πώληση του προπονητικού στον Παναθηναϊκό.

Επί της ουσίας τι έγινε; Διασπασθήκαμε και τελικά χάσαμε. Για την απώλεια του προπονητικού φταίνε και οι δύο που τραβούσαν το σκοινί εις βάρος των πραγματικών συμφερόντων της ομάδας. Ο Πανιώνιος χωρίς το προπονητικό δεν έχει σοβαρή αγωνιστική προοπτική. Αν σε αυτό προσθέσεις τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει καταλαβαίνεις ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα ακολουθήσει τον δρόμο της Α.Ε.Κ με τη διαφορά ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο αν τότε θα καταφέρει να συσπειρώσει τον κόσμο και οικονομικές δυνάμεις γύρω από ένα συγκεκριμένο πλάνο αναδόμησης. Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε φτάσει στην αρχή του τέλους…

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ - Ο ΦΑΝΟΥΡΗΣ

Περίμενα με ανυπομονησία την τοποθέτηση του διευθυντή του ποδοσφαιρικού τμήματος για το θέμα της αποδέσμευσης του Φανούρη Γουνδουλάκη. Ο ίδιος είχε δεσμευτεί ότι θα τοποθετούνταν δημοσίως σήμερα για το θέμα αυτό. Δυστυχώς μέχρι αυτή την ώρα δεν έχω βρει κάποια δήλωσή του, οπότε θα γράψω πέντε πράγματα για το θέμα, σύμφωνα με τις δικές μου πληροφορίες.

Ο Φανούρης είναι στον Πανιώνιο τα τελευταία δέκα χρόνια. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποδοσφαιριστή που να έχει παραμείνει τόσα χρόνια στην ομάδα και μάλιστα στην πιο παραγωγική του δεκαετία.

Συνήθως, οι σημαντικοί άνθρωποι σε κάθε επάγγελμα, δεν τυγχάνουν καθολικής αποδοχής. Το ίδιο και ο Φανούρης, που είχε φανατικούς φίλους και φανατικούς "εχθρούς". Ας μου επιτραπεί να πω ότι προσωπικά τον συμπαθώ πολύ και ως παίκτη και ως άνθρωπο, παρ' όλο που δεν τον έχω συναναστραφεί. Ο Φανούρης λοιπόν υπήρξε όχι μόνο παίκτης και αρχηγός αλλά επί της ουσίας στρατιώτης, ταγμένος στους στόχους και τις αξίες της ομάδας. Μολονότι πολλοί αμφιβάλουν για την ποδοσφαιρική του αξία, μπορούν, ακόμη κι αυτοί, να αναγνωρίσουν ότι υπήρξαν πολλές χρονιές σε αυτή την πανιώνια δεκαετία που ο Φανούρης με την απόδοσή του βοήθησε καταλυτικά την ομάδα. Άλλοτε με συνολικά καλή απόδοση, άλλοτε με κρίσιμα γκολ και άλλοτε με λιγότερο προβεβλημμένη αλλά σίγουρα σημαντική δουλειά στον χώρο του κέντρου. Υπήρξαν βέβαια και κακές στιγμές, όπως μπορεί να συμβούν στον οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή. Ανάμεσα σ' αυτά, μας έχει χαρίσει στιγμές όπου θαυμάσαμε την ποδοσφαιρική του ευφυΐα, είτε τα πόδια του μπόρεσαν να ακολουθήσουν το μυαλό είτε όχι. Αν ψάξετε λίγο στο youtube θα θυμηθείτε κάποια απίστευτα γκολ που έχει πετύχει... Φάσεις και τέρματα που θα λείψουν από τα κυριακάτικα απογεύματά μας. Η ουσία είναι ότι τα τελευταία δέκα χρόνια ο Φανούρης είναι η σημαία της ομάδας. Δίκαια. Ενώ σε άλλους παίκτες δεν συγχωρούμε την αλλαγή ποδοσφαιρικής ομάδας, στον Φανούρη δεν συγχωρούμε την πίστη στη δική μας φανέλα...Δυστυχώς τόσο μικρόψυχοι είμαστε...

Ως σημαία λοιπόν, τιμήθηκε από την ομάδα με άλλο ένα σημαντικό συμβόλαιο, το οποίο είναι γεγονός ότι κληρονόμησε η Πανιώνια Κίνηση την εποχή των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων. Πράγματι, στις μέρες μας και στην οικονομική θέση που βρίσκεται ο Πανιώνιος ένα συμβόλαιο της τάξης των 170.000 ευρώ μπορεί να είναι πολυτέλεια. Το θέμα όμως του Φανούρη πιστεύω ότι δεν είναι οικονομικό αλλά κυρίως ηθικό.

Θεωρώ ότι ο Πανιώνιος όφειλε να καλέσει τον παίκτη - σημαία του και να του κάνει έστω μια πρόταση. Όσο μικρή κι αν ήταν. Δεν την έκανε. Όφειλε έστω, να του εξηγήσει ότι δεν βρίσκεται πλέον στα αγωνιστικά πλάνα της ομάδας, εξηγώντας του παράλληλα πως βρέθηκε εκτός, αφού ο προπονητής της ομάδας κος Παναγόπουλος, τον χρησιμοποίησε σε όλα τα παιχνίδια στα οποία είχε την ευθύνη της ομάδας ως πρώτος προπονητής. Αντικειμενικά η φετινή χρονιά ήταν από τις πλέον γεμάτες και ουσιαστικές του Γουνδουλάκη. Απ' ότι μαθαίνω ούτε αυτό έγινε. Οφείλαμε να τον ευχαριστήσουμε για την πολυετή προσφορά του με μια δήλωση του κώλου (έστω). Αυτό κι αν δεν έγινε... Όταν δεν γίνεται τίποτα απ' όλα αυτά, τότε μιλάμε για άδειασμα. Όταν λοιπόν το άδειασμα γίνεται εις βάρος της σημαίας, τότε τα πράγματα είναι πραγματικά άσχημα και καταδεικνύουν την ποιότητα των ανθρώπων που χειρίστηκαν το θέμα με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο.

Όλες αυτές τις ημέρες κάποιοι προετοίμαζαν το κλίμα της αποχώρησης του Φανούρη. Τα ίδια παπαγαλάκια που εμφανίζονται στον πανιώνιο διαδικτυακό και μη ουρανό πριν από κάθε σημαντική απόφαση. Πριν από κάθε απόφαση με δημόσιο αντίκτυπο... Η ομάδα λέει δεν άντεχε το συμβόλαιο του Φανούρη. Σε απόλυτα νούμερα ναι... Αλήθεια όμως, πόσα χρήματα έχει εισπράξει ο Φανούρης από το συμβόλαιό του; Πότε θα εισπράξει τα υπόλοιπα; Γιατί τελικά στον Πανιώνιο δεν έχει σημασία πόσα λεφτά γράφει το συμβόλαια αλλά πόσα χρήματα εισπράττεις. Πόσα λοιπόν εισέπραξε ο καλός στρατιώτης Φανούρης, που σε κάθε συνέντευξη δήλωνε ότι οι παίκτες εργάζονται σκληρά για τους στόχους και την ιστορία του Πανιωνίου ενώ ήταν απλήρωτοι; Τελικά τι είναι πολυτέλεια; Ένα συμβόλαιο στον Φανούρη ή το οποιοδήποτε συμβόλαιο στον Οκόγιε, σε Τσαμουρλίδιδες και λοιπούς που δεν έχουμε καταλάβει τον λόγο που βρίσκονται στην ομάδα;

Με δεδομένο ότι απ' όσο ξέρουμε δεν θα πάρουμε την αδειοδότηση, με ποιό τρόπο θα καλύψουμε το κενό των Γουνδουλάκη, Σάμαρη, Μενδρινού (;) , Ρόκα (και άλλων έμπειρων που ενδέχεται να αποχωρήσουν); Ή μήπως δεν έγινε καν πρόταση στον Φανούρη (που πιστεύω ότι θα αποδέχονταν το οποιοδήποτε ποσό) για να μπορούμε να διαθέσουμε (λογιστικά έστω) τα χρήματα αυτά σε άλλη ανανέωση (λιγότερο στρατευμένη);

Η μέχρι στιγμής αντιμετώπιση του θέματος ήταν κακή. Ελπίζω ότι υπάρχουν τα περιθώρια να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη. Και πρέπει να αποκατασταθεί.

Υπάρχει και ένα θέμα το οποίο πέρασε λίγο ξώφαλτσα, λόγω Φανούρη. Υπήρξαν τεράστιες ανακατατάξεις στο τεχνικό επιτελείο. Ο κος Μανίκας, από βοηθός προπονητή βρέθηκε στις Ακαδημίες. Ο Νόνι Λίμα από συνεργάτης του κου Παναγόπουλου βρέθηκε σκάουτερ. Τη θέση του κου Μανίκα θα καταλάβει λέει κάποιος παίκτης της Προοδευτικής (έκπληξη ε!!!) που θα κρεμάσει το καλοκαίρι τα παπούτσια του, ενώ τη θέση του γενικού αρχηγού θα καταλάβει ο Πάρης Ανδράλας, εάν και εφόσον κρεμάσει τα δικά του. Αν κατάλαβα καλά λοιπόν, ενώ είχαμε μια πολύ έμπειρη ομάδα γύρω από τον κο Παναγόπουλο, τη διαλύουμε (με ευθύνη και πρόταση ποιού άραγε;) για να τοποθετήσουμε στις θέσεις τους ανθρώπους με μηδενική εμπειρία.  Προσωπικά, θεωρώ λάθος αυτές τις κινήσεις γιατί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είχαν δώσει δείγματα γραφής, βέβαια κάποιοι αναλαμβάνουν την ευθύνη των συγκεκριμένων επιλογών. Θα σας πω ένα πράγμα. Φέτος η χρονιά θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Πιθανότατα πιο δύσκολη από κάθε άλλη. Οι ομάδες που ανεβαίνουν είναι καλές, έχουν χρήματα και μπορούν να κάνουν μεταγραφές. Οι αδύναμοι κρίκοι στην κατηγορία θα είναι λίγοι. Με δεδομένο ότι φέτος δεν θα έχουμε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμοί με τους ποιοτικούς πιτσιρικάδες (μας μάθανε) και ίσως να μην έχουμε την περσινή εύνοια της τύχης, είναι αυτοκτονία να χάνουμε έμπειρους παίκτες ή στελέχη του τεχνικού επιτελείου. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι τις στομφώδεις δηλώσεις και ας εργαστούν για το καλό της ομάδας...

Η σπουδαιότερη μέρα για κάθε Σμυρνιό

Την πρωτομαγιά του 1919, μια είδηση μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα:«Έρχονται! Αύριο έρχονται».Το θωρηκτό Λήμνος, βρίσκονταν ήδη στα ανοιχτά του Λιμανιού της Σμύρνης. .Χιλιάδες λαού αγρύπνησε εκείνη την νύχτα εκείνη την νύχτα στην προκυμαία, στην Αγία Φωτεινή, τελέστηκε εσπερινός και οι Σμυρνιοί δοξολογούσαν με την χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα για την λευτεριά που έφτανε….Οι τούρκοι σκύβουν το κεφάλι και.... μουρμουρίζουν.... «κισμέτ ξαναγυρίζουν στον τόπο τους οι γιουνάνηδες….».

 Μάταια κάποιοι δερβίσηδες στις τουρκογειτονιές του μπαχρή μπαμπά φανατίζουν τους ομόφυλους τους, ο μακελάρης νουρεντίν και ο αιμοδιψής νομάρχης ραχμή έχουν εξαφανιστεί, οι νεότουρκοι όμως μοιράζουν όπλα και μαχαίρια σ’όσους στρατολογούν από κοντά και οι Ιταλοί, συμβουλεύουν, καθοδηγούν, εμψυχώνουν όσους θέλουν να προκαλέσουν και όπως γίνονται σ’αυτές τις στιγμές,τα κατάλληλα χέρια, άνοιξαν τις φυλακές και πλήθος κακοποιών ξεχύνεται για να ενισχύσουν τους νεότουρκους. Οι πληροφορίες αυτές φτάνουν στον πλοίαρχο Μαυρουδή που βρίσκεται ήδη στην «Καραντίνα»και κάνει διορθώσεις στο δρομολόγιο της μονάδος που θα αποβιβαζόταν. Καθώς η νύχτα αρχίζει να φεύγει, η νηοπομπή που οι Σμυρνιοί, την είχανε ονομάσει «ΙΕΡΗ ΘΕΩΡΙΑ», πλησιάζει το λιμάνι της μεγαλύτερης Ελληνικής πόλης τότε, τα μεταγωγικά Θεμιστοκλής, Πατρίς, Συρία, Αθηνά, Ατρόμητος, Καλουτάς, Ρεπούλης, Αντιγόνη, Άρης, Ξενία, Ουρανία, Αργολίς, Δελφίν, Έλδα και τα αντιτορπιλικά Σφενδόνη, Λόγχη, Αλκιών και Αίγλη, προσεγγίζουν, πλησιάζουν τα πλοία της λευτεριάς...

Στις 2 Μαϊου 1919 ο ήλιος της λευτεριάς φωτίζει την θάλασσα του Ερμαίου κόλπου, από ψηλά τα Μαστούσια όρη που ο θρύλος λέει ότι ήταν δύο αδέλφια που απολιθώθηκαν και έγιναν κορφές μετά την κατάκτηση της πόλης από τους τούρκους λάμπουν, χαμογελούν, όλη η πόλη λάμπει σήμερα…….7:50 ο σαλπιγκτής του «ΠΑΤΡΙΣ»,σαλπίζει το ελευθερωτήριο και μέσα σε φρενίτιδα ενθουσιασμού, αποβιβάζονατι οι εύζωνοι του 1/38, ο πρώτος τσολιάς σκύβει και φιλά το χώμα της λεύτερης Σμύρνης, αγκαλιές ανοίγουν να υποδεχτούν,δάκρυα,φιλιά,κουνιέται η γή,χτυπούν οι καμπάνες της πόλης χαρμόσυνα, ο λαός φωνάζει «ΕΛΛΑΣ ΑΝΕΣΤΗ» και ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Χρυσόστομος της Σμύρνης γονατίζει με λυγμούς μπροστά στην λέσχη των κυνηγών και ευλογεί την σημαία ψέλνοντας «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», χιλιάδες λαού ψέλνουν «υπερμάχω στρατηγώ», οι σειρήνες των πλοίων δονούν την ατμόσφαιρα,πλήθος Ελληνικές σημαίες στα χέρια μικρών και μεγάλων,πως ράφτηκαν τόσες σημαίες σε μια νύχτα; Ποτέ δεν είχε σβήσει η ελπίδα! Οι Σμυρνιωτοπούλες ραίνουν με άνθη και ροδόνερο το τάγμα του Τζαβέλλα,οι Σμυρνιοί, στολίζουν με λουλούδια τα όπλα των τσολιάδων και η φωτογραφία του Βενιζέλου παντού στα χέρια όλων.

Αυτή ήταν η Σμύρνη για τον στρατό που κατέβαινε από τα πλοία,μια μεγάλη αγκαλιά και αφού είδαν τον στρατό μας,έτρεξαν στο κοιμητήριο όπου εκτυλισσόντουσαν σκηνές που δεν είχε ξαναδεί ανθρώπινο μάτι. Με στεφάνια όπως στην ανάσταση πήγαν στους κεκοιμημένους προγόνους για ν’αναγγείλουν το μεγάλο γεγονός: «Σήκω Πατέρα ήρθαν…Ήρθαν Ξυπνήστε»Γι’αυτόν τον λαό που παραληρούσε, υπήρχε μόνο η Ελλάδα που έστελνε τα παιδιά της να τους ελευθερώσει, όπως την Μακεδονία, την Κρήτη, τα νησιά και την Ήπειρο, τον ιερό αυτό πόλεμο αργότερα κάποιοι μικρόψυχοι , τον ονόμασαν αποικιακό!!! Και να σκεφτείς ότι σε κάθε πόλη που εμπαινε ο τσολιάς, αυτή την συμπεριφορά του επεφύλασσαν οι μικρασιάτες, όχι από υπολογισμό αλλά γιατί έτσι ένοιωθαν, για τον στρατό μας παντού ανοίχτηκε το καλύτερο δωμάτιο για να τον φιλοξενήσει, παντού του προσέφεραν άδολα πολλές φορές και από το υστέρημα, η Μικρά Ασία, υποδεχόταν τον ελευθερωτή αδελφό από την άλλη πλευρά του Αιγαίου και μετά από λίγο, χιλιάδες παιδιά της ανατολής,πρόθυμα, μπήκαν στις γραμμές αυτού του στρατού για να υπερασπιστούνε την Άγια γη, μεραρχία Κυδωνιών, μεραρχία Σμύρνης, κάθε πόλη και μια μεραρχία και οι άρχοντες ο πλούτος του τόπου άνοιξαν τα κεμέρια τους, να ενισχύσουν οικονομικά την προσπάθεια, ένα έθνος ενωμένο, μέχρι που η διχόνοια του διχασμού, Βενιζελικοί και Βασιλικοί, μούχλιασαν τον αγέρα, σάπισαν τα μυαλά, σκλήρυναν τα μάτια, αδελφός κατά αδελφού, αλλά τώρα, όλα αυτά, ήσανε μακριά.ΤΩΡΑ ΗΛΘΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΔΕΛΦΙΑ..Και οι τούρκοι; Το τάγμα Τζαβέλλα, βαδίζοντας κατά τετράδες μπροστά από το διοικητήριο και τις φυλακές,δέχθηκε πυρά στις 10:30, δύο έυζωνοι νεκροί, το πλήθος πανικοβάλλεται, μέσα στην σύγχυση ο Τζαβέλλας δίνει εντολή για την αντιμετώπιση της εχθρικής ενέδρας, γρήγορα η τουρκική μικροαντίσταση που είχε οργανωθεί από Ιταλούς, διαλύεται...

 

Έτσι περιγράφει τη σπουδαία αυτή ημέρα για όλους εμάς τους Μικρασιάτες ο άγνωστός μου συγγραφέας. Όλοι μας ξέρουμε την τραγική κατάληξη αυτής της ιστορίας, όπως επίσης ξέρουμε ότι ο καρπός της Ιωνικής γης, ο Πανιώνιος, είναι ζωντανός ακόμη και σήμερα. Σε άλλη ακτή, με τα ίδια όμως χρώματα. Είναι ο ίδιος όμως;

Για κάποιους ο Πανιώνιος εξακολουθεί να είναι ιδεολογία. Τρόπος ζωής. Για άλλους είναι άλλο ένα πιόνι στη βρόμικη σκακιέρα του ανυπόληπτου ελληνικού αθλητισμού. Από εμάς εξαρτάται, από τον κάθε ένα απλό φίλαθλο, τι είδους Πανιώνιο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Ας ψάξει ο καθένας στην καρδιά, στην ψυχή και στην τσέπη του και ας αποφασίσει. Η ελεύθερη Σμύρνη της 2/5/1919 βρίσκεται στη γωνία Χρυσοστόμου Σμύρνης και Αγίου Ανδρέου.

 

Καλή μέρα και καλό Πάσχα σε όλους.

 

υ.γ

Ο ερασιτέχνης Πανιώνιος πρόκειται να διεξάγει μια ποδοσφαιρική εκδήλωση για παιδιά σχολείων και νεαρούς αθλητές. Για την κάλυψη των εξόδων χρειάζονται περίπου 500 ευρώ. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να βοηθήσει ως χορηγός ας επικοινωνήσει μαζί μου ή με τον ταμία του συλλόγου κο Πετρόπουλο.