Μέχρι και σήμερα, μετά από ήττες ο κόσμος συμπαραστέκονταν
στην ομάδα και στην τεχνική ηγεσία και χάριζε το χειροκρότημά του. Σήμερα αυτό
δεν έγινε. Γιατί;
Ίσως γιατί απέναντι στον χειρότερο Παναθηναϊκό που έχει τύχει
να δω στη ζωή μου παρατάξαμε άνευ λόγου και αιτίας μια ομάδα με ιδιαίτερα
αμυντικούς προσανατολισμούς. Μια ενδεκάδα που δεν έχουμε παρατάξει κόντρα σε
ισχυρούς επιθετικά αντιπάλους (έστω και με μικρότερο όνομα).
Ίσως γιατί ενώ θα έπρεπε να παίζει ο καλύτερος τερματοφύλακας
(και ο κος Ελευθερόπουλος είναι απόλυτα ικανός να το κρίνει) συνεχίζουμε τα
πειράματα κάτω από τα δοκάρια. Political correct
επιλογή; Συμβατική υποχρέωση; Όπως κι αν έχει για άλλη μια φορά εμπιστευτήκαμε
τον τρίτο (ή μήπως τέταρτο) τερματοφύλακα και το πληρώσαμε με τα αστεία γκολ
που δέχθηκε. Είναι ανεξήγητη η εξαφάνιση του Σιδεράκη ως άλλου Τζων Αυλακιώτη όπως
επίσης αντίστοιχα η εξαφάνιση του Περιστερίδη άμα τη κλήση του στην Εθνική
(!!!). Το τελευταίο αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.
Ίσως γιατί ο κος Ελευθερόπουλος, αν και είδε την ομάδα να βρίσκεται
νωρίς - νωρίς με δύο γκολ πίσω, καθυστέρησε
χαρακτηριστικά να αντιδράσει. Ο Μενδρινός έπρεπε να παίξει από την αρχή (και όσο
άντεχε), ενώ αποδείχθηκε ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι ταίριαζε γάντι στον Καμπάνταη.
Χάσαμε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο και τα 2/3 του δεύτερου απλά αναλωνόμενοι. Άλλο
που δεν ήθελε ο Παναθηναικός, που πέραν των άλλων είχε την απροκάλυπτη
διαιτητική υποστήριξη. Όταν σκόραρε ο Ντούνης ( ο οποίος μπορεί σήμερα να μην ήταν πολύ
καλός, απέδειξε όμως την κατάλληλη στιγμή ότι έχει καλή επαφή με τα δίχτυα σε
αντίθεση με το ποδοσφαιρικό ανέκδοτο από την Αφρική που τιμάται για μένα άδικα
με τη φανέλα του βασικού) τότε η ομάδα πήρε μπρος. Δυστυχώς όμως τα λεπτά απέμεναν
δεν έφταναν και έτσι δεχθήκαμε μια εντελώς άσκοπη ήττα. Με λίγα λόγια η άλλοτε
πραγματικά τσαμπουκαλεμένη ομάδα φοβήθηκε το φάντασμα του Παναθηναικού. Κρίμα.
Δεν θα αμφισβητήσω τις προσπάθειες του κου Ελευθερόπουλου. Αυτό
που αμφισβητώ όμως είναι την ακρίβεια
της δήλωσής του ότι στην ομάδα θα παίζουν οι καλύτεροι της εβδομάδας. Συγνώμη
αλλά δεν το βλέπω. Μπορεί ως προπονητής να είναι φιλότιμος και πειθαρχημένος, έχει
όμως πολλά να μάθει και ο ίδιος στο κοουτσάρισμα. Ας μην κοιτάζουμε τη θέση που έχουμε αυτή τη στιγμή.
Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά και δύσκολο πρόγραμμα. Έχουμε πολλές πιθανότητες
να τα καταφέρουμε αγωνιστικά, αρκεί να ξαναμοιράσουμε την τράπουλα του ρόστερ.
Πέραν αυτού, ακόμη κι αν πετύχουμε αγωνιστικά υπάρχει ένα τεράστιο οικονομικό
πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Με αφορμή αυτό το τελευταίο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας
μια φήμη που άκουσα. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες μου υπάρχει η σκέψη
να κλείσουν οι ακαδημίες του Πανιωνίου στο Κορωπί. Με λίγα λόγια 180 παιδιά που
εδώ και τρία χρόνια κάνουν 70 χιλιόμετρα τη φορά για να μπορέσουν να
προπονηθούν σε ποιοτικές συνθήκες και αποτελούν το μυστικό για την κατάρτιση
ισχυρών Κ ομάδων που με τη σειρά τους μπορούν να προσφέρουν ποιοτικότατους παίκτες
στην πρώτη ομάδα της μνημονιακής Ελλάδας, θα βρεθούν χωρίς ομάδα για
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ΛΟΓΟΥΣ. Εννοείται ότι ο ερασιτέχνης δεν μπορεί να τα απορροφήσει
λόγω ελλείψεως χώρων. Σύμφωνα λοιπόν με τη φήμη αυτή στο Κορωπί θα παραμείνουν
μόνο οι Κ17 και άνω ομάδες... Οι υπόλοιποι
τι θα γίνουν; Θα τους χάσουμε ή θα τους μετατρέψουμε σε αθλητικούς τσιγγάνους όπως
συμβαίνει στον ερασιτέχνη; Μάλλον είναι
σχέδιο της οικονομικής διάνοιας που άφησε ελεύθερους παίκτες χωρίς ουσιαστικό
αντάλλαγμα και χωρίς να φροντίσει να διαγραφούν ή έστω να μειωθούν δραστικά οι
απαιτήσεις τους από δεδουλευμένα. Έτσι δεν πάμε πουθενά.
Ενδεχόμενο κλείσιμο των ακαδημιών στο Κορωπί δεν μπορεί να είναι
απόφαση ενός ή δύο ατόμων ή έστω μιας διοίκησης πρωτοδικείου. Είναι απόφαση που
μπορεί να λάβει μόνο Γενική Συνέλευση του Ερασιτέχνη γιατί υπερβαίνει κατά πολύ, κυρίως σε ηθικό επίπεδο
τα όρια της εξουσίας μιας διορισμένης διοίκησης. Ελπίζω να είναι απλή φήμη...
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ και σε ένα άλλο θέμα που με
ενοχλεί. Αυτό των απανωτών δηλώσεων. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα ολόκληρος ο
Παναθηναικός καλλιεργούσε κλίμα. Πίεζε τη διαιτησία. Συντονισμένα προσπαθούσε
να κερδίσει το περισσότερο δυνατό από το μεταξύ μας παιχνίδι, εφόσον μπροστά
του έχει το ντέρμπι (;;;) με τον Ολυμπιακό. Εμείς τι κάναμε; Επισήμως ΤΙΠΟΤΑ. Σε
δημόσιο επίπεδο αρκεστήκαμε μόνο στις συνηθισμένες συνεντεύξεις εσωτερικής
κατανάλωσης όπου οι παίκτες ονειρεύονται μεγαλεία και ευχαριστούν τον προπονητή,
ο προπονητής ευχαριστεί τους βοηθούς και τη διοίκηση και οι βοηθοί και η διοίκηση
τους παίκτες. Είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό για μένα δεν συνάδει με την σεμνότητα
και ταπεινότητα που πολύ σωστά θέτει ως πρωταρχικό κανόνα ο κος Ελευθερόπουλος.
Πικραθήκαμε πολύ και άδικα σήμερα...