Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Άλλοι καιροί


Πριν από μερικά χρόνια, όταν ο κ. Τσακίρης είχε μειώσει με μια διαγραφή στην αφίσσα την τιμή των παιδικών διαρκείας, είχα ανεβάσει τη συγκεκριμένη εικόνα με τη λεζάντα: "Τώρα έχω κι εγώ τη θέση μου στο γήπεδο". Γιατί ακόμη κι ένα παιδί μπορούσε με το χαρτζιλίκι του να αγοράσει διαρκείας στον Πανιώνιο ακόμη και σε μια θεωρητικά ακριβή θύρα. Τη συγκεκριμένη χειρνομία την είχα εκτιμήσει ιδιαίτερα, αφού θεωρώ ότι είχα αγωνιστεί (όπως και οι υπόλοιποι blogger βέβαια) για να υπάρξει λογική τιμολόγηση και επειδή και ο μεγαλομέτοχος από την μεριά του άκουσε,διάβασε και κατάλαβε το δίκαιο του αιτήματος. Αυτό υποδηλώνει εξυπνάδα... Από τότε τα παιδιά μου (γιατί αγόρασα διαρκείας και στα δύο) με συντροφευαν στο γήπεδο...Έχασαν παιχνίδια μόνο για λόγους υγείας ή για σχολικά παραπτώματα...
Σήμερα, που έχουμε ανάγκη και από το τελευταίο ευρώ ζητάμε από ένα παιδί να πληρώσει στην ίδια θύρα 5 φορές ακριβότερα το διαρκείας του. Συγνώμη κύριοι αλλά εγώ δεν ξέρω παιδί με χαρζιλίκι 250 ευρώ. Δεν πρόκειται να εισπράξετε τα 50αρικα που τα έχετε ανάγκη και επιπλέον δυσαρεστήσατε άνευ λόγου και αιτίας τους γονείς. Θα δεχόμουν να μας βλέπατε όλους σαν κινούμενα 250αρικα αν είχαμε ξεπουλήσει τα διαρκείας. Απ' ότι μαθαίνω η κίνησή τους είναι απογοητευτική, σε βαθμό όπου ο κάθε συνετός διαχειριστής μιας ομάδας όφειλε να βρει λύσεις για να μπουν χρήματα στο ταμείο.
Τη συγκεκριμένη φωτογραφία δεν θα την αφαιρέσω, ούτε τη λεζάντα...Θα υπάρχει εκεί για να σας θυμίζει ότι αυτό που χρειαζόμαστε στον Πανιώνιο πέρα από τις αδειοδοτήσεις, τα λεφτά του Τσακίρη και τους χορηγούς είναι τα παιδιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: