Κωνσταντίνος Δημητρίου Μπριάνης

Θα μου επιτρέψετε ένα πολύ προσωπικό σχόλιο.

Ο πεθερός μου, Κωνσταντίνος Δ. Μπριάνης, ήταν ένας από τους τιμιότερους και πιο δίκαιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Γεννήθηκε σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Ευρυτανίας. Η οικογένειά του ήταν πάρα πολύ φτωχή. Δεν έζησε παιδική ηλικία, καθώς από 7-8 ετών συντηρούσε την οικογένειά, η οποία είχε μετεγκατασταθεί στη Λαμία, του εργαζόμενος ως πλανόδιος μικροπωλητής και φωτογράφος σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ξεκινήσει τη ζωή τους από το μηδέν, ο πεθερός μου την ξεκίνησε και κάτω απ’ αυτό.

Χάρη στη σκληρή δουλειά και στην παροιμιώδη κοινωνικότητα του, κατάφερε από μικροπωλητής να γίνει καταστηματάρχης και εξαιρετικά επιτυχημένος έμπορος. Το κοσμηματοπωλείο του συντήρησε την οικογένειά του και προίκισε τις αδελφές του. Κυρίως όμως χρηματοδότησε το όνειρο που είχε για τη ζωή. Ο πλανόδιος μικροπωλητής ονειρεύονταν από τα παιδικά του χρόνια να γίνει δικηγόρος και πολιτικός. Σχεδόν αστείο αν αναλογίζονταν κανείς την οικονομική του κατάσταση και το ότι είχε τελειώσει μόλις τη δευτέρα δημοτικού.

Σε ηλικία 18 ετών γράφτηκε στην τρίτη δημοτικού και κατάφερε, σπουδάζοντας σε νυχτερινά σχολεία, να ολοκληρώσει εργαζόμενος τις γυμνασιακές σπουδές του, αλλά επιπλέον να πάρει το πτυχίο των πολιτικών και οικονομικών επιστημών του Πάντειου Πανεπιστημίου αλλά και το πτυχίο της Νομικής Σχολής Αθηνών. Υπήρξε γνωστός και επώνυμος ποινικολόγος.

Υπήρξε φιλάνθρωπος. Το έργο του αυτό δεν χρειάζεται εκτεταμένη αναφορά. Το γνώριζε ο ίδιος και οι άνθρωποι που βοήθησε.

Στέλεχος της Ένωσης Κέντρου, πολιτευτής του Νομού Φθιώτιδας και δεξί χέρι του Γεώργιου Μαύρου. Με τη διάλυση της Ένωσης Κέντρου, μεταπήδησε στη Νέα Δημοκρατία και υπήρξε πολιτευτής για σειρά ετών.

Δεν κατάφερε να εκλεγεί Βουλευτής Φθιώτιδας καθώς πάντα έχανε την εκλογή για ελάχιστους ψήφους. Στην συνείδηση του κόσμου όμως έμεινε ως βουλευτής. Ακόμη και σήμερα έτσι τον προσφωνούσαν.

Μολονότι δεν κατάγονταν από πλούσια οικογένεια ή πολιτικό τζάκι και ήταν πάντα μακριά από πολιτικούς μηχανισμούς, είχε καταφέρει σε εκλογική αναμέτρηση να συγκεντρώσει μέχρι και 8.000 σταυρούς σε περίοδο μονοσταυρίας! Οι ψήφοι αυτοί ήταν προσωπικοί προερχόμενοι από ανθρώπους ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, ιδίως από την αριστερά. Ίσως γιατί, ανεξάρτητα από ταμπέλες, υπήρξε πολύ πιο αριστερός στη ζωή του, από πολλούς που δηλώνουν αριστεροί.

Ευτύχισε να δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια, να αποκαταστήσει όλα του τα παιδιά, να αποκτήσει πέντε εγγόνια, να καμαρώσει τον μεγαλύτερό γιο του πρώτο επιλαχόντα βουλευτή, πρώτο νομαρχιακό σύμβουλο σε ηλικία μόλις 26 ετών και διοικητή του Νοσοκομείου Λαμίας για πέντε ολόκληρα χρόνια (πιθανότατα ο μακροβιότερος διοικητής νοσοκομείου στην Ελλάδα), να ζήσει έντονα τη ζωή του μέχρι και την τελευταία ημέρα του, να γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο, να δημιουργήσει φίλους σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το σίγουρο είναι ένα. Πέθανε χορτασμένος από τη ζωή του.

Εύχομαι σε όλους σας να φτάσετε τα χρόνια του, να απαιτήσετε και να πάρετε από τη ζωή τα πάντα και να κυνηγήσετε τα όνειρά σας, όσο δύσκολα ή μεγάλα κι αν είναι.

Θα μου επιτρέψετε να μην σχολιάσω τίποτα για μερικές ημέρες.