everything's gonna be alright

Όλη την Κυριακή σκεφτόμουν αν ήθελα να δω από κοντά το χθεσινό παιχνίδι. Ήξερα ότι έχουμε δυσμενέστατη παράδοση με τον Ολυμπιακό, επιπλέον όμως θα τον αντιμετωπίζαμε με την χειρότερη ομάδα των τελευταίων ετών, με πολλές ελλείψεις και ύστερα από το διπλό του Αστέρα στις Σέρρες που μας ξαναέβαζε σε περιπέτειες. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι τον αντιμετωπίζαμε με την ρετσινιά του παραρτήματος. Όποιο κι αν θα ήταν το αποτέλεσμα θα αντιμετωπίζαμε την ίδια κατηγορία και τα ίδια ειρωνικά σχόλια από γνωστούς και φίλους. Τελικά πήγα.

Δεν θα ήθελα να πω πολλά για το παιχνίδι, γιατί κατά τη γνώμη μου δεν ήταν καλό. Ο Πανιώνιος ήταν ξεδοντιασμένος επιθετικά, ενώ ο Ολυμπιακός (με εξαιρέσεις μερικών παικτών όπως ο Μιραλάς, ο Ριέρα και ο Παπαδόπουλος) μάλλον χαλαρός. Κάναμε δυο- τρεις ψιλοευκαιρίες χωρίς να απειλήσουμε ιδιαίτερα, ενώ από την αποβολή του Ριέρα, μολονότι είχαμε αριθμητικό πλεονέκτημα ούτε που απειλήσαμε. Από την πλευρά του ο Ολυμπιακός ήταν περισσότερο ουσιαστικός και απειλητικός και χρειάστηκε η επέμβαση του Μάχο σε 2-3 περιπτώσεις προκειμένου να μείνουμε στο παιχνίδι. Τελικά ισοφαρίσαμε με ένα τυχερό γκολ του Σβέρκος, τύχη που μας έλλειψε σε ολόκληρο το φετινό πρωτάθλημα.

Στα θετικά του αγώνα ο τρόπος που μας έπαιξε ο Παμπορίδης. Δεν θα έλεγα ότι μας ευνόησε, αλλά υπολογίζοντας την προϊστορία του, το ότι ήταν παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και τηρουμένων των αναλογιών μας έπαιξε αρκετά καλά.

Στους διακριθέντες Πανιώνιους θα έβαζα τους Μάχο, Σιόβα, Λάτκα, Κοντοέ, Κρικβέλια (καλό ντεμπούτο έστω και σε άγνωστη γι αυτόν θέση), Τσότσαλιτς, Σάμαρη (αυτό το παιδί μου αρέσει όλο και περισσότερο), Γουνδουλάκη (με τις καλές και τις κακές του στιγμές – πάντως καλύτερος από πρόσφατα παιχνίδια), ίσως και τον Σβέρκος (περισσότερο γιατί σκόραρε).

Πάνω απ’ όλους όμως τους διακριθέντες Πανιώνιους αυτός που μου άρεσε περισσότερο ήταν ο Ραφίκ Τζιμπούρ. Δεν έχει σημασία τι χρώμα έχει η φανέλα που φοράει. Για άλλη μια φορά μας απέδειξε πόσο Πανιώνιος είναι και ο κόσμος τον αποθέωσε με standing ovation κατά την αντικατάστασή του.

Ωραία ήταν και η χορογραφία των Πανθήρων. Μας έχει λείψει η ευρηματική παρουσία τους και σίγουρα τέτοιες στιγμές ομορφαίνουν τα παιχνίδια. Βέβαια η ωραία αυτή πρωτοβουλία επισκιάστηκε από τους δυο –τρεις που επιμένουν να συνεχίζουν την ιστορία με την ρήψη αντικειμένων στο κόρνερ. Αυτό το παραμύθι κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει.

Από νωρίς στα επίσημα και ο Αχιλλέας. Ήρθε άραγε ως φίλαθλος ή ως wannabe πρόεδρος; Αυτή τη στιγμή υπάρχουν αρκετοί Πανιώνιοι που θεωρούν ότι είναι η καλύτερη λύση στη δεδομένη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Τον θεωρούν εφάμιλλο του Μάκη, αλλά Πανιώνιο. Τι να πω; Μπορεί οι πραγματιστές να είναι εκείνοι.

Αν τα καταφέρει όμως ο Αχιλλέας, σίγουρα θα έχει πετύχει μια τεράστια νίκη γοήτρου, καθώς θα έχει επανέλθει μετά βαΐων και κλάδων (από κάποιους έστω) στην ομάδα που τον έδιωξε κατόπιν συλλαλητηρίων (μεγάλη υπερβολή κι αυτή βέβαια) και έχοντας αποκτήσει από τον Τσακίρη ΔΩΡΕΑΝ την Π.Α.Ε που του πούλησε πανάκριβα.