Μέρα γιορτής

Βγαίνοντας από το σπίτι το απόγευμα της Δευτέρας, καταλάβαινα ότι η συγκεκριμένη, δεν θα έμοιαζε με κάθε άλλη μουντή και βαριεστημένη Δευτέρα του χρόνου. Ήταν μια μέρα γιορτής για την ομάδα και την τοπική κοινωνία. Κόσμος κατέβαινε στο γήπεδο, με σημαίες, με κασκόλ και ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Γονείς με παιδιά, νέοι αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία που περίμεναν περισσότερα από 40 χρόνια για να ξαναδούν την ομάδα τόσο ψηλά. Κλίμα χαράς και αισιοδοξίας κόντρα στην μουντή καθημερινότητα. Όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι το γήπεδο. Μια μεγάλη λαϊκή γιορτή.

Τα ίδια και μέσα στο γήπεδο. Κατάμεστο. Κόσμος μέχρι και στα σκαλιά περίμενε την είσοδο της ομάδας. Εκείνο το λεπτό που ξεχνάς κάθε τι που σε βαραίνει φωνάζοντας, όταν δεις τον πρώτο παίκτη μας να βγαίνει, «έλα μωρή Πανιωνάρα».

Στις πρώτες μπαλιές η ομάδα μπαίνει δυνατά. Παλικαρίσια. Δείχνει να θέλει πολύ τη νίκη. Για τον κόσμο, για την ιστορία, ως βάλσαμο για τις πίκρες ετών. Αργότερα το άγχος λυγίζει τους παίκτες. Ίσως να μην μπορούν να διαχειριστούν την πίεση και την προσμονή του κόσμου. Χάσαμε το κέντρο και όλοι ανησυχούν. Έρχεται το εις βάρος μας γκολ από λάθος δύο παιδιών που πρόσφεραν πολλά όλη τη χρονιά. Ο κόσμος πέφτει. Στεναχωριέται. Σκέφτεται ότι μάλλον ήταν μέχρι εδώ. Κοιτάει τον άγνωστο διπλανό του. Τον φίλαθλο της ΑΕΚ που νομίζει ότι κανείς δεν τον κατάλαβε. Δεν θα σου κάνουμε τη χάρη…Δεν θα φύγεις χαρούμενος από τον Ναό φιλαράκο…

Τελευταίο καταφύγιο τα γούρια. "Να αλλάξουμε θέσεις παιδιά". "Να αλλάξει η τύχη". Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο και κάτι αλλάζει. Το κέντρο ξανά δικό μας. Οι παίκτες μας το θέλουν. Μπορούν. Σέντρα, ο Μασούρας στον ουρανό και ο κόσμος στον παράδεισο… Πάμε και για το δεύτερο. Για την ανατροπή… Η μπάλα, η γλυκιά πόρνη ερωμένη δεν θα μας κάνει τη χάρη. Δεν πειράζει… Η μαγεία είναι το ταξίδι…

Οι πάνθηρες πανηγυρίζουν στην 3, τα παιδιά έξω από την 5, παρέες σε ταβέρνες, συνθήματα στους δρόμους, κόρνες από τα αυτοκίνητα. Η δικαίωση του φτωχού, του αδικημένου, του πατέρα που για χρόνια καμάρωνε τον γιο του στις υποδομές, με βροχές και κρύο, για να τον δει στην πρώτη ομάδα.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο στόχος. Δεν ξέρω που είναι η οροφή. Αυτό που ξέρω είναι ότι η συγκεκριμένη ομάδα μας δίνει χαρά. Μας δίνει ελπίδα. Μας αλλάζει τη ζωή και την καθημερινότητα. Το σύνθημα «γιατί μονάχα η Πανιωνάρα μου ομορφαίνει τη ζωή» τελικά δικαιώνεται.

Πολλά συγχαρητήρια σε όλους και υπομονή μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Μέχρι την επόμενη γιορτή.