Θέλουμε μετανάστες ή θέλουμε παγκόσμιο χρώμα;

Το διαρκείας για μετανάστες σε προνομιακή τιμή ήταν μια εξαιρετική ιδέα της διοίκησης του Πανιωνίου. Σε μεγάλο βαθμό μοιάζει με μια πρόταση που είχα κάνει πέρσι το καλοκαίρι, σχετικά με την ανάγκη αδελφοποίησης του Πανιωνίου με ομάδες της Βαλκανικής, της Κύπρου και της Ανατολικής Ευρώπης, προκειμένου να προσελκύσουμε φιλάθλους, αλλά και για να δημιουργήσουμε στρατηγικές συμμαχίες. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, πρέπει να πω ότι για την πρόταση της αδελφοποίησης – συνεργασίας ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε, σχέσης με το νούμερο ένα φυτώριο του Κυπριακού ποδοσφαίρου ομάδα της Ε.Ν.Π, υπήρξε τόσο μεγάλη αδιαφορία που πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Το δυστύχημα είναι ότι οι πληροφορίες μου από την Κύπρο λένε ότι στο Παραλίμνι όλοι ξέρουν το θέμα και όλοι περιμένουν με λαχτάρα ένα τηλεφώνημα. Ένα τηλεφώνημα που όχι μόνο δεν κοστίζει τίποτα, αλλά μπορεί να προσφέρει πολλαπλά οφέλη σε δύο ιστορικούς συλλόγους. Κλείνει η παρένθεση.

Με μεγάλη χαρά λοιπόν πληροφορήθηκα ότι ο κος Κιντής θα είχε συνάντηση με εκπροσώπους μεταναστευτικών οργανώσεων στην Ελλάδα. Μάλιστα πολλοί από αυτούς παρακολούθησαν και τον αγώνα της ομάδας με τη Λάρισα φορώντας παραδοσιακές στολές. Μέχρι εδώ όλα καλά. Έμαθαν όμως οι μετανάστες την είδηση για το φθηνό διαρκείας; Είμαι σίγουρος πως όχι ή έστω το έμαθαν ελάχιστοι.

Διατηρώ μεγάλες αμφιβολίες για την αντιπροσωπευτικότητα των εκπροσώπων και των σωματείων εκτός αν μιλάμε για πολύ οργανωμένες κοινότητες όπως των Φιλιππινέζων.

Να μην ξεχνάμε όμως ότι οι αλλοδαποί μετανάστες δεν είναι τουρίστες, ούτε λόρδοι από την Κορνουάλη, αλλά σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι του μεροκάματου. Δεν έχουν ως πρώτη έννοια τη δημιουργία οργανωμένων κοινοτήτων ή τη συμμετοχή σε εσπερινά τσάγια στη λέσχη του συλλόγου τους, αλλά δουλεύουν 12 ώρες το 24ωρο, αντιμετωπίζοντας τεράστια προβλήματα.

Αν περιμένουμε να προωθηθούν τα μεταναστευτικά διαρκείας μέσω συναντήσεων με «αρμόδιους φορείς», δηλαδή κυριλέ, τότε μάλλον αυταπατόμαστε ή δεν απευθυνόμαστε σε πραγματικούς μετανάστες. Η εύκολη λύση είναι πάντα η καλύτερη. Εκδώστε φυλλάδια και αφίσες σε διάφορες γλώσσες. Όχι αργότερα, αλλά τώρα. Μοιράστε ή κολλήστε τα εκεί που πραγματικά βρίσκονται οι μετανάστες. Και σίγουρα δεν είναι στο da cappo. Ακόμη κι αν οι περισσότεροι αλλοδαποί γνωρίζουν Ελληνικά, θα πρέπει να προσκληθούν στη γλώσσα τους ( ή έστω στις αντιπροσωπευτικότερες) ως ελάχιστο δείγμα ευγένειας. Παράλληλα θα πρέπει να υπάρξουν διαφημιστικές καταχωρήσεις ή αν είναι ακριβές δημοσιεύσεις σε ξενόγλωσσες εφημερίδες.

Όποιος έχει περάσει τα τελευταία χρόνια από την Ομόνοια ή χρησιμοποιεί το μετρό θα έχει παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι αλλοδαποί ενημερώνονται από εφημερίδες που εκδίδονται στην γλώσσα τους.

Αυτά αν ενδιαφερόμαστε να προσελκύσουμε στην πραγματικότητα μετανάστες και να τους κάνουμε να αγαπήσουν την ομάδα τους και δεν αρκούμαστε στο να βλέπουμε απλά ανθρώπους με μπούργκες και κελεμπίες στη Νέα Σμύρνη. Αν έχουμε σκοπό να φέρουμε κοντά μας ανθρώπους ανεξάρτητα από το χρώμα ή την εθνικότητά τους και αν πράγματι η κίνηση αυτή εκφράζει καλά αισθήματα απέναντί τους, τότε κι εγώ μαζί σας.

Ως γνήσιος Μικρασιάτης είμαι κι εγώ λίγο μετανάστης στον τόπο σας.

Εάν μας ενδιαφέρει το colour local και μια μιντιακού τύπου Πανιώνια διαφορετικότητα, συγνώμη αλλά δεν θα πάρω.