Στον απόηχο της συνέντευξης

Δεν θα αναδημοσιεύσω τη συνέντευξη, καθώς ο Πανιώνιος Κόσμος βρίσκεται σε κυκλοφορία, αλλά μόνο θα σχολιάσω δύο σημεία.

Είναι γεγονός ότι απογοητεύτηκα πολύ από τη συγκεκριμένη συνέντευξη. Πρώτα απ’ όλα περίμενα μια παρουσίαση των θέσεων του κου Κιντή, όπως αυτές παρουσιάστηκαν σε φιλάθλους, μπλόγκερς κ.λ.π. Στη χειρότερη περίπτωση περίμενα μια αναλυτική και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, μέσω της οποίας ο μέσος Πανιώνιος θα μπορούσε να μάθει καλύτερα τον κ. Κιντή, αλλά και να πληροφορηθεί τα σχέδιά του για την ομάδα. Δεν είδαμε τίποτα από τα δύο, άρα έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ανικανοποίητοι. Σκέφτομαι ότι αν δεν είχαμε ανεβάσει την παραμικρή πληροφορία από τη συνάντηση, κανένας φίλος δεν θα είχε καταλάβει τις βασικές αρχές της διοίκησης του κ. Κιντή.

Το «ζουμί» της συνέντευξης είναι η στήλη που ο κ. Τσακίρης αναφέρεται στον Γιώργο Κιντή. Ο Πρόεδρος φαίνεται ιδιαίτερα κουρασμένος από την ενασχόλησή του με την ομάδα. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει αγοραστής, επέλεξε να αναθέσει τη διοίκηση σε κάποιον που τουλάχιστον του άρεσε ο τρόπος που χειρίστηκε τα πράγματα σε κάποια άλλη ομάδα. Απογοητευτικό αλλά αληθινό.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχεία είναι η δήλωση του κ. Κιντή ότι: «Δέχτηκα την πρόταση για να αναλάβω τον Πανιώνιο, όχι γιατί έχω κάψα με το ποδόσφαιρο, αλλά γιατί πιστεύω ότι είναι μια ομάδα στην οποία μπορεί να λειτουργήσει το μοντέλο που ήθελα να εφαρμόσω στην Α.Ε.Κ».

Τη δήλωση αυτή μπορεί να την ερμηνεύσει κανείς με πάρα πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Είναι βέβαιο ότι από πολλούς φίλους θα θεωρηθεί τουλάχιστον άστοχη, γιατί θεωρητικά είναι αδύνατον να ασχοληθείς σοβαρά με ένα αντικείμενο που κατά βάση δεν σε ενδιαφέρει.

Προσωπικά δεν θα σταθώ στη διατύπωση αλλά στην ουσία της. Ο κ. Κιντής προσπαθεί να περάσει ένα σκληρό προφίλ. Αφού δεν είναι οπαδός της ομάδας, προσπαθεί να δημιουργήσει την εικόνα του απόλυτου αφεντικού και επαγγελματία. Στην πραγματικότητα προσπαθεί να επιβληθεί αλλά το κυριότερο, που είναι και ζητούμενο, να αποφορτίσει τον Πρόεδρο της ομάδας. Για άλλη μια φορά, πίσω από τις λέξεις της δήλωσης διακρίνω το ισχυρό κίνητρό του.

Ο Γιώργος Κιντής δεν είναι τόσο γνωστός γι αυτά που πέτυχε στην Α.Ε.Κ, αλλά γι’ αυτά που ήθελε να πετύχει και για τα σχέδια που είχε κάνει. Η ορθότητα των σχεδίων του δεν αποδείχθηκε στην πράξη, αλλά κυρίως λόγο της αποτυχίας του μοντέλου διοίκησης που προτιμήθηκε. Για ένα τέτοιο άνθρωπο νομίζω ότι είναι μεγάλη πρόσκληση να πετύχει σε ένα «εχθρικό» περιβάλλον, εφαρμόζοντας ένα αυστηρό σχέδιο, το οποίο όμως υποστηρίζεται από τον μοναδικό άνθρωπο στον οποίο οι περισσότεροι από εμάς δείχνουμε αμέριστη εμπιστοσύνη.

Εξακολουθώ μέχρι και σήμερα να έχω την ίδια απορία. Ο κος Κιντής ανέλαβε την ομάδα για να τη διοικήσει έχοντας ως σκοπό την επιτυχία της ή θέλει να την οργανώσει με σκοπό να διευκολυνθεί η πώλησή της; Να μην ξεχνάμε ότι ο κος Κιντής ειδικεύεται στην αγοραπωλησία εταιρειών και ότι ο Πανιώνιος αποτελείται πλέον από αρκετές (ενδιαφέρουσες) θυγατρικές εταιρείες. Ίσως βέβαια και να μην υπάρχει δίλημμα καθώς η πρόθεση για δημιουργία μιας ισχυρής ομάδας, θα μπορούσε θεωρητικά να οδηγήσει σε πρόταση αγοράς της, ακόμη κι αν δεν ήταν αυτός ο πρωταρχικός στόχος της διοίκησης. Αυτό βέβαια που κάνει τη διαφορά είναι ότι στη μία περίπτωση η διοίκηση κάνει δουλειά σε βάθος, ενώ στη δεύτερη ένα μεγάλο μερεμέτι. Αυτό ο μόνος που το ξέρει είναι ο κ. Τσακίρης.

Ας υποθέσουμε ότι το σχέδιο είναι η καλύτερη διοίκηση της ομάδας και η άμεση επίτευξη αγωνιστικών στόχων μέσω της καλύτερης διαχείρισης του μπάτζετ και του ανθρώπινου δυναμικού.

Υπό το πρίσμα αυτό και πάλι ο Γιώργος Κιντής με μπερδεύει. Τα σχέδιά του (κάποια από αυτά) μιλάνε στη λογική μου. Με εντυπωσιάζει το ισχυρό κίνητρό του για επιτυχία. Από την άλλη, το γεγονός ότι έχει διατελέσει πρόεδρος της Α.Ε.Κ και προαλείφεται για Πρόεδρος του Ιστορικού μου δημιουργεί περίεργα συναισθήματα και σίγουρα μια ιδιαίτερα αρνητική, ίσως και επιθετική διάθεση. Προσωπικά θα με διευκόλυνε συναισθηματικά αν ήξερα ότι θα ήταν απλά ο ισχυρός άνδρας, χωρίς όμως να κατέχει την ίδια θέση με μυθικές μορφές της Πανιώνιας ιστορίας. Με ανθρώπους που δεν ήταν μάνατζερ, αλλά που ξεψύχησαν με τον Πανιώνιο στο μυαλό τους.

Έχω καταλάβει καλά ορισμένα πράγματα. Όταν βλέπεις τον Κωνσταντίνο Τσακίρη σίγουρα σκέφτεσαι ότι με αυτόν τον τύπο μπορώ άνετα να κάνω παρέα. Αυτό βέβαια μπορεί να ήταν και το μεγαλύτερο μειονέκτημά του. Γιατί ήταν ο ηγέτης και έπρεπε να λειτουργεί αντίστοιχα. Βλέπεις έναν άνθρωπο παθιασμένο με την ομάδα και ταυτόχρονα κουρασμένο. Από την άλλη ο Κιντής δείχνει περισσότερο τσαμπουκάς. Όχι με την ομάδα, αλλά με το project. Όσο κι αν αυτό φαίνεται στυφό, μπορεί και να είναι χρήσιμο.

Ποια θα είναι η στάση μου απέναντι στον Γιώργο Κιντή; Ειλικρινά δεν ξέρω. Θα περιμένω τις επόμενες κινήσεις του, οι οποίες θα κρίνουν αν θα ενεργοποιηθεί περισσότερο το συναίσθημα ή η λογική μου.