Νέο Γήπεδο

Θεμέλιος λίθος για την οικονομική ευρωστία μιας ομάδας είναι η ύπαρξη ενός σύγχρονου γηπέδου. Πέρα όμως από τις αναμφισβήτητες οικονομικές απολαβές, η δημιουργία ενός σύγχρονου αθλητικού κέντρου, ικανοποιεί τις ανάγκες άθλησης μιας ολόκληρης τοπικής κοινωνίας, προσφέροντας διέξοδο στην νεολαία.

Είναι γεγονός ότι ενώ στην Ελλάδα δαπανούνται τεράστια ποσά κατ’ έτος για αθλητικούς σκοπούς, εντούτοις η χώρα μας στερείται σύγχρονων αθλητικών εγκαταστάσεων, με εξαίρεση τα έργα που δημιουργήθηκαν για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας.

Τα τελευταία χρόνια, το σύνολο των ομάδων που ασχολούνται με τον επαγγελματικό αθλητισμό διατυπώνουν αιτήματα για την δημιουργία νέων γηπέδων, κυρίως ποδοσφαίρου και μπάσκετ και κατά περίπτωση αθλητικών πολυχώρων. Άλλες ομάδες έχουν ικανοποιήσει το αίτημά τους αυτό και άλλες όχι.

Ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που κατόρθωσε να δημιουργήσει το πρώτο γήπεδο κόσμημα, βλέποντας τα έσοδά του να αυξάνουν ραγδαία τόσο από τα εισιτήρια διαρκείας, όσο και από την εκμετάλλευση των εμπορικών χρήσεων του γηπέδου Καραϊσκάκη. Η ομάδα του Πειραιά δεν αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα πολεοδομικού χαρακτήρα ή μεγάλες αντιδράσεις από κατοίκους της περιοχής. Αντιμετώπισε όμως σχετική αντίδραση από Πειραϊκά σωματεία που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τον εξοβελισμό του στίβου και γενικότερα του ερασιτεχνικού αθλητισμού από το νέο γήπεδο.

Η περίπτωση του Παναθηναϊκού ήταν πιο δύσκολη και σαφώς πιο σύνθετη, διότι η μετεγκατάστασή του στον Ελαιώνα απαιτούσε την γενναία συμπαράσταση του κράτους ως προς την δημιουργία μέσων υποδομής. Τα όποια προβλήματα φαίνεται ότι παραμερίστηκαν με χαρακτηριστική άνεση, διότι είχε την αμέριστη συμπαράσταση του ευρύτερου Δημόσιου τομέα. Έτσι ο Παναθηναϊκός, μετά την κατασκευή του νέου γηπέδου, θα βλέπει, σύμφωνα με μελέτες που δημοσιοποιήθηκαν, στα ταμεία του το ποσό των 30.000.000 ευρώ κατ’ έτος μόνο από έσοδα που θα προέρχονται από το γήπεδο. Εννοείται ότι με αυτό το ποσό, όχι μόνο θα κατορθώσει γρήγορα να αποσβέσει τις δαπάνες, αλλά σύντομα θα δει σημαντικότατα κέρδη να εισρέουν στα ταμεία του.

Ο Πανιώνιος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Το γήπεδο που μας φιλοξενεί ολοκληρώθηκε το 1940. Από αυτό τον λόγο και μόνο είναι προφανές ότι δεν πληροί τους σύγχρονους κανόνες ασφάλειας, δεν παρέχει την παραμικρή ευκολία στους φιλάθλους και ασφαλώς δεν διαθέτει χώρο στάθμευσης, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κυκλοφοριακά προβλήματα σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι.

Ο ίδιος ο Πανιώνιος ουσιαστικά περιχαρακώθηκε γύρω από την Νέα Σμύρνη, με αποτέλεσμα να μην διαθέτει σημαντικό αριθμό φιλάθλων ούτε καν στις όμορες πολυπληθείς περιοχές. Και επειδή οι φίλαθλοι καμιά φορά ισοδυναμούν με ψήφους, δεν έχει την δυνατότητα να ασκήσει σοβαρές πιέσεις στην κεντρική εξουσία. Άρα το θέμα του γηπέδου εκ των πραγμάτων θεωρήθηκε ως ένα τοπικό ζήτημα, που ίσως λίγο ενδιαφέρει την κεντρική διοίκηση.

Αν κρίνουμε από το παράδειγμα του μπάσκετ, οι φίλαθλοι του Πανιωνίου δεν δείχνουν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν την ομάδα μακριά από τη Νέα Σμύρνη. Συνεπώς, μόνο εκεί μπορεί να δημιουργηθεί το νέο γήπεδο.

Συνέπεια όλων αυτών είναι, μολονότι η δημιουργία του νέου γηπέδου αποτελεί μια αναγκαιότητα για τους φιλάθλους του Πανιωνίου και για τις οικογένειες των αθλητών που στριμώχνονται στα κέντρα υποδομής, εντούτοις δεν έχει καταστεί εξίσου σημαντική αναγκαιότητα για το σύνολο των κατοίκων τόσο της Νέας Σμύρνης, όσο και των όμορων περιοχών. Όσο λοιπόν κι αν φαίνεται απλοϊκό, θα έπρεπε πρώτα να πείσουμε τις τοπικές κοινωνίες για την αναγκαιότητα κατασκευής ενός σύγχρονου γηπέδου και ύστερα να παρουσιάσουμε μακέτες.

Θα έπρεπε λοιπόν να πείσουμε τους εμπόρους ότι δεν κινδυνεύει η ύπαρξή τους από την εκμετάλλευση των εμπορικών χρήσεων του νέου γηπέδου (οι οποίες είναι αναπόφευκτες), τους κατοίκους της Ν. Σμύρνης ότι δεν πρόκειται να ξυπνήσουν μια μέρα αντικρίζοντας ένα μεγαθήριο το οποίο θα υποβάθμιζε πολεοδομικά την ήδη βεβαρημένη περιοχή μας και γενικότερα τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής για τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η δημιουργία ενός νέου αθλητικού κέντρου γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους. Και όλα αυτά αφού είχαν δοθεί λύσεις σε θέματα υποδομών και συγκοινωνιών.

Για τον σκοπό αυτό απαιτούνταν μελέτες, διάλογος και προφανώς η ενεργή συμμετοχή όλων των Πανιωνίων. Γιατί δυστυχώς η παρουσία δύο και τριών χιλιάδων θεατών σε κάθε παιχνίδι δεν μπορεί να πείσει κανέναν.

Η πρόταση του κου Τσακίρη για την κατασκευή του νέου αθλητικού κέντρου αιφνιδίασε θετικά και αρνητικά. Η μακέτα ήταν πανέμορφη, αλλά όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς κυριολεκτικά πιάστηκαν στον ύπνο. Έκτοτε, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, παίζεται ένα παιχνίδι πιγκ – πογκ ανάμεσα στον Δήμο και τον Πανιώνιο, που μάλλον δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά, καθώς ακόμη κι αν αποφασίσει ο Δήμος να στηρίξει έμπρακτα το εγχείρημα αυτό (έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους) θα βρει μπροστά του ισχυρές ομάδες πολιτών και φορείς που δεν έχουν πεισθεί και θα αντιδράσουν. Η αντίδρασή τους αυτή θα οδηγήσει σε μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν σε ναυάγιο τα σχέδιά μας και πιθανόν και στην καταστροφή του συλλόγου.

Επειδή λοιπόν θέλουμε υψηλά έσοδα, όπως του Ολυμπιακού και του Π.Α.Ο , αλλά δεν θέλουμε να πάθουμε το χουνέρι της Α.Ε.Κ οφείλουμε να είμαστε όλοι προσεκτικοί. Χρειάζεται συγκεκριμένο σχέδιο και στρατηγική. Ενέργειες όπως η συλλογή υπογραφών στο παιχνίδι με τον Π.Α.Ο σίγουρα δεν βοηθούν ουσιαστικά.

Όπως πάντα λύση βρίσκεται κάπου στην μέση. Ο Πανιώνιος έχει ανάγκη από ένα νέο και σύγχρονο γήπεδο το οποίο όμως δεν χρειάζεται να είναι μεγαθήριο. Το γήπεδο μπορεί να συντηρηθεί από την εκμετάλλευση των εμπορικών χρήσεων, όμως η Νέα Σμύρνη δεν αντέχει πολεοδομικά την δημιουργία ενός τεράστιου εμπορικού συγκροτήματος. Αίτημα της Πανιώνιας οικογένειας δεν πρέπει να είναι η κατασκευή ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου, αλλά η δημιουργία ενός σύγχρονου αθλητικού κέντρου, που θα μπορεί να στηρίξει με τρόπο ικανοποιητικό τα τμήματα υποδομής και του ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Συνεπώς όλοι οι Πανιώνιοι οφείλουμε να προωθήσουμε το αίτημά μας πρώτα στην τοπική μας κοινωνία και ύστερα στο κράτος, χωρίς να περιμένουμε μαγικές λύσεις από τον Δήμο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς ως θεσμός σε βάθος χρόνων, ευθύνεται για την υποβάθμιση της άλλοτε δακτυλοδεικτούμενης περιοχής μας.